Prowadzi się jak furmanka – pomyślałem sobie po raz pierwszy jadąc autostradą, ciągle korygując kierownicą tor jazdy niczym w filmie z lat 50.

Jak Europejczycy wprowadzali drugą generację common raila to Jankesi właśnie odkrywali wtrysk paliwa. Auto ma prawie 200 koni a możliwości zawieszenia kończą się na 65.

Tak sobie kwaśno żartując pokonywałem kolejne kilometry Jeepem, dziwiąc się niezmiernie mitowi, którym jest owiany ten pojazd i powszechnym achom i ochom, które doń adresują wielbiciele.

No bo nie oszukujmy się, na asfalcie to jest dziadostwo, padlina, rzygi i krakersy, bruk, horror, dziczyzna.

Precyzja prowadzenia jest ujemna, komfort resorowania jest fajny pod warunkiem że kupisz inny samochód a jazda autostradą to walka o utrzymanie pasa z ryczącym radiem, żeby zagłuszyć szumy, jęki i wycie wszystkich mechanizmów.
Uprzedzam wasze konkluzje – nic nie jest zepsute. Ten typ tak ma. Niestety.

No dobrze, ciut podkoloryzowałem dla dodania dramaturgii ale obiektywnie to standardy głębokiego ubiegłego wieku gdzieś koło lat 70. I w zasadzie jak spojrzeć w rodowód to nie ma niespodzianki.
Zaprezentowali tego modnego SUVa (tak, tak) w 1984 roku. Podwozie to dwa sztywne mosty, przekładnia ślimakowa w układzie kierowniczym a z tyłu resory piórowe jak w pociągu towarowym. A to wszystko jest grubo starsze niż dekada Blake’a Carringtona. A to rocznik 2000!

Jankesi jednakowoż wspięli się na wyżyny nowoczesności i zrobili nadwozie samonośne!
No prawie. Niby samonośne a jednak nie do końca.
Bo nadwozie samonośne opracowuje się od zera jako całą skorupę, która sama w sobie trzyma sztywność. A Jeep zbudował nadwozie tak jak kiedyś, do osadzenia na ramie ale zamiast przykręcić je do tejże ramy to ją przyspawał na stałe. Jest samonośne? Jest. Na ch… drążyć?

Silnik w zasadzie też pochodzi z lat świetności Abby czy The Spinners a Patti Smith właśnie wydawała album Horses.

Właśnie wtedy firma AMC opracowała silnik 4 cylindrowy o pojemności 2.5 litra, który był podstawowym napędem Cherokee w następnej dekadzie. Najmocniejszym silnikiem zaś…ta sama jednostka po dostawieniu 2 cylindrów i tym samym zwiększeniu pojemności do 4 litrów.

Taka jest i tu pod maską, w ostatnich latach produkcji Cherokee – a klepali dziada aż 16 lat – zagościły wersje „high output”, które rozwijały 185-195 koni.

Silnik jest głośny, mocny i paliwożerny. I ma głęboko w poważaniu fakt, że rzędowe szóstki są prawie pozbawione drgań i świetnie wyważone. Ten nie jest. Bo nie i już.

Ale dość tego bełkotu technicznego. Kilka dni temu jadąc jakąś głęboką wsią trafiłem na zamknięty mostek, remont, objazdu brak. Włączyłem nawigację, żeby mnie wyprowadziła możliwie najbliższą drogą przez wieś. No i wytyczyła trasę, całkiem niedaleko.
Najpierw dziurawą nitką między domami, potem w pole gdzie skończył się asfalt. Szuter po kilkuset metrach też i została polna droga. Po kolejnych kilkuset metrach skończyła się w miarę równa powierzchnia i zaczęły się dziury, doły, wypłukane jary i ogólnie pole gdzie zapuszczały się już wyłącznie traktory. Brawo Wujek Google. Nie wiem czym wytyczali tę drogę bo na pewno nie przejechali jej osobówką.

I nagle jadąc po tych dziurach odkryłem, że to wszystko na co narzekałem na asfalcie przestało mieć jakiekolwiek znaczenie. Jechałem po polnej drodze bez stresu, że o coś zahaczę, samochód połykał dziury jak Reksio szynkę a precyzja prowadzenia stała się sprawą trzeciorzędną. Jechałem z prędkością 40 na godzinę po wykrotach na których zwykłe auto zgubiłoby najpierw osłony podwozia, potem wydech a na końcu odpadłyby koła. Tymczasem ja z bananem na twarzy gnałem przez kolejne kilka kilometrów.

Fantastyczny samochód – pomyślałem. Brawo Wujek Google!