Znudziły nam się coraz bardziej podobne do siebie samochody. Cenimy indywidualność nawet wtedy, gdy oznacza ona odrobinę niewygody i wytykanie palcami przez strachliwych konformistów.
Oto trzecia część tego, co nam się podoba, a co nie w świecie samochodów '2016-'17.

KRZYK SZEPTEM
[chodzi o auta, które na to nie wyglądają, a są dobre]

Fiat Tipo
Wygląda znacznie lepiej i jeździ lepiej niż jest wykonany wewnątrz kabiny. Nieco koślawa deska rozdzielcza nie przypomina włoskiej roboty, za to mieszanina różnych plastików przypomina, jak Włosi lubią się nie przykładać "po całości". Nawet lepiej dopracowane Stilo i Bravo nie mogły zbliżyć się do sukcesu sprzedażowego, skoro fabryka w Turcji nie jest w stanie przerobić otrzymanych zamówień, a w salonach znikają nawet sedany z ekspozycji. Podstawowy silnik benzynowy w zupełności wystarczy, turbodoładowany - ciekawy, ale tylko z LPG; 1.6 z automatem - dla leniwych. Diesle bez sensu.

Dacia Duster
Dowód na to, że nawet w ostatnich latach produkcji pierwsza generacja może sprzedawać się lepiej niż na początku. Crossover, w którym do niczego nie trzeba się przyzwyczajać - może z wyjątkiem poczynionych oszczędności. Wspaniała relacja ceny do wymiarów, drobne niedoróbki jakościowe można przeboleć, a w wygodnym na francuską modłę fotelu nawet zasnąć. Byle tylko na postoju.

Citroen C4 Cactus
Wyglądem kłuje w oczy, a wewnątrz jest klimatyczny jak pasy skórzanych sakw i bidon na wodę. Oryginalna forma kryje w sobie zwyczajny samochód, którym wentylację obsługuje się przez tablet. Wiele hałasu o dokładnie tyle, ile potrzeba młodym i bogatym. Ale oni wybierają inne samochody.

Ford Mondeo
Wciąż prowadzi się jak wzorzec auta klasy średniej, ale przerysowany wygląd nadwozia podobnego do poprzedniej generacji wymaga dłuższego przestudiowania. Podobnie jak nazwa nowej rodziny silników EcoBoost, które same nie wiedzą, czym mają być.

Renault Espace i Scenic
Dwaj prekursorzy w większym i mniejszym formacie, które napisały kiedyś sagę o europejskich samochodach rodzinnych - z podwyższonym dachem, normalnym prześwitem i dużą ilością przeszklonych powierzchni. A także schowków. Obecnie zapatrzyły się na crossovery, ale wciąż wystarczają do przewozu rodziny, dzieci, psów i pampersów. Nie zmuszając do przewożenia niepotrzebnych ilości zbędnego powietrza. Od tego są przecież Ople Combo, prawda?

Toyota Prius
Musiała się tu znaleźć - podoba się nam odwaga i indywidualny styl kultowej hybrydy i nic poza tym. Dobrą koncepcję psuje nieproporcjonalny dobór proporcji, przerysowanych świateł i krzyk przechodniów odwracających głowę. Nieustannie bezawaryjna i oszczędna, ale niezbyt szybka. Pewnie dlatego, żeby inni zdążyli ją wyprzedzić i szybko się oddalić.

Mazda MX-5
Podoba się bardziej lub mniej, a dla niektórych silnik mógłby być większy i mieć więcej koni. A i tak będą krzyczeli ze strachu na fotelu pasażera, trzymaniu w długim bocznym poślizgu.

Skoda Kodiaq
Można krzyczeć szeptem z wrażenia, jak oni zrobili auto ładniejsze od Tiguana. Ale krzyczcie szeptem, żeby Volkswagen nie podebrał stylistów Skodzie - tak samo, jak przez pomyłkę awansował zapewne autorów liftingu Skody Yeti.

Opel Astra V
Niby podobna do poprzedniej generacji, jak było już tutaj z Mondeo, ale to zaskakująco dojrzały samochód. Nawet z podstawowym, nie-downsizingowym motorem. Można się zastanawiać, czy zamiast zakupu Tipo nie dołożyć do auta "made in Poland". Choćby poo to, by oglądać deskę rozdzielczą ładniejszą nawet niż w aktualnym Golfie.

Honda Jazz
Najlepszy przykład, by nie kupować żadnego z modnych crossoverów. Przestronny wewnątrz jak Octavia, zwarty jak Kia Venga. Ma więcej sensu od większego Civica. Ale, niestety, kosztuje za dużo. Dla koneserów marki.

Kia Rio
Nowa odsłona auta, cieszącego się zasłużonym powodzeniem zwłaszcza na... rosyjskich drogach. Niezwykle wyważone proporcje, tygrysi nos na grillu, ładne i estetyczne wnętrze. Za swoje pieniądze oferuje dizajn, którego piewcami są producenci aut marki premium. Choćby po to, żeby zaczęli krzyczeć szeptem z zazdrości.