W motoryzacyjnym mikrokosmosie szczęśliwie się składa, że możliwy jest taki scenariusz: pojawia się nowy model samochodu, którego fanem zostajesz z miejsca. Tak po prostu. I bez obwarowań, że auto musi być crossoverem, a jego cennik wystartuje od zaporowych 100 tysięcy złotych. Bo tak się stało z najnowszym Hyundaiem Tucsonem, który wcale nie wydawał się oczekiwany przez naszych rodaków, a nagle na drogach wydaje się najczęściej spotykaną nowością tego sezonu. Jednak nie będzie tu o Hyundaiu, a o pewnym pojeździe klasy pamiętającej czasy rzymskie. Tej, do której rodzice zapisali ucznia imieniem Golf. Do tej właśnie kompaktowej klasy szkoły podstawowej chodził dziadek omawianego auta i nazywał się Fiat Tipo. Niedawno do tej samej szkoły zapisał się jego wnuk, o tym samym imieniu i nazwisku.

Złośliwi twierdzą, że skoro nie pochodził z zacnej rodziny "pięćsetek", to i nie objął go rządowy pakiet 500+. Co postaram się wykazać w dalszej części bloga, choć nie było to moim zamiarem. A wyszło, że mimo naturalnego uroku i wrodzonych predyspozycji nowemu uczniowi sporo brakuje - nie stać go na smartfona ani na drogie ciuchy.


Jazdy próbne mają tę zaletę, że w przypadku gdy faktycznie z miejsca zostałeś fanem jakiegoś samochodu, to możesz pokusić się o wstępne. Skoro więc nadspodziewanie dobrze wyglądający Fiat Tipo z łokciami i buciorami wdarł się do salonów sprzedaży, należało odwiedzić dealera. I powiedzieć tytułowe: "dzień dobry, chciałbym odbyć jazdę próbną" (w języku z kraju Tarkana i kebabów dosłownie: chciałbym wypożyczyć samochód). I to się właśnie udało.

Na początek briefing w postaci wymiany uprzejmości, spisania danych z prawa jazdy i podpis na formularzu. W międzyczasie udało się "obwąchać" stojący w salonie egzemplarz z większym benzyniakiem 1.6, oczywiście sprzężony z automatem. Jak zwykle u Fiata, udaje się znaleźć małą niedoróbkę w środku - tym razem ozdobna nakładka z plastiku na kierownicy mocno trzeszczy pod kciukiem. Hm.

Wreszcie można udać się do egzemplarza przeznaczonego do jazd próbnych. Wytaczamy się z parkingu, a ja zajmuję miejsce za kierownicą. Regulacja w dwóch płaszczyznach pomaga; fotel w wersji Opening Edition wędruje maksymalnie w dół. Wciskam ulubioną bejsbolówkę głęboko na oczy (to żart). Już przy ruszaniu z miejsca czuję wysoko łapiące sprzęgło (wymaga przyzwyczajenia); nie spodziewałem się również bardzo krótkich dwóch pierwszych biegów. Być może ma to sens przy jednostce napędowej o 10 KM mocniejszej od używanego u mnie silnika i momencie obrotowym niższym (!) niż w Skodzie 1.4 MPI w stosunku 127:132 na korzyść Fabii (co o silniku FIRE 1.4 świadczy nieszczególnie dobrze - że właśnie ognia brakuje mu najbardziej). Daje się jednak do tego przyzwyczaić - szczególnie po wyjeździe w drogę powrotną ze stacji benzynowej, gdy jesteśmy popędzani światłami przez kierowcę ciężarowego Volvo. Na testowym odcinku największym zaskoczeniem na plus była praca zawieszenia - znam parę droższych aut, które nie wybierają tak dobrze nierówności. I na pewno nie ma wśród nich żadnego crossovera, tak szumnie nazywanego z definicji "autem na nasze drogi". Wybaczcie, ale to mitologia.

No dobrze, dlaczego więc w tytule nie ma użytego języka, który pięknie brzmi w kraju Berlusconiego i Sophii Loren? Bo na koniec pojawi się największy zarzut do Tipo, wręcz fundamentalny. Chodzi o różną jakość tworzyw użytych w kabinie - w testowym nic wprawdzie nie skrzypiało i nie pukało, ale kolor, twardość i faktura momentami przypominała lata osiemdziesiąte z katastrofalnym Fordem Escortem w roli głównej. Gdyby na Tipo przesiadał się długoletni właściciel takiego np. Seata Alhambry z 2001 roku, długo musiałby utyskiwać, dlaczego w jego nowym aucie fabryka zamontowała coś takiego.

Stąd moje spojrzenie na Fiata Tipo przechodzi przez pryzmat czegoś bardziej tureckiego niż włoskiej motoryzacji. Trochę szkoda. Bezspornie, za wygląd, zawieszenie i wygodę wnętrza Tipo stoi znacznie wyżej od droższego Rapida, dynamiką silnika 1.4 nie bardzo jest w stanie nawiązać z nim walki, ale się broni; natomiast wrażenia estetyczne są chwilami równie złe jak przy Skodzie i Citroenie C-Elysee.

Czy odpowiadając na tytułowe Iyi günler, chciałbym wypożyczyć ten samochód? "Chcem, ale nie mogem", jak mawiał nasz najsłynniejszy ostatnio noblista

Zdjęcia: ze strony autocentrum.pl i moto3m.pl/google; autor