Co chwilę we wszelkiej maści mediach słyszymy jacy to z nas źli i niemyślący kierowcy. Że na zachodzie Europu to tamto, to siamto... Śmiem się jednak z tym uogólnianiem nie zgodzić.....przynajmniej w niektórych przypadkach. Dzisiaj zwróciłem uwagę na jedną sytuację (pomimo, że widzę ją codziennie) a przypomniała mi się druga.
Sytuacja 1 (pozytywna).
Wiadomo, że najlepiej nauczyć się czegoś jeśli dotyczy to nas samych. Wyjazd z osiedla w godzinach porannych jest czasami męczący, wszyscy się spieszą, jadą do pracy, szkoły itd. Na drodze wyjazdowej są dwa pasy ruchu w kierunku miasta, na prawym jest "zielona strzałka" świetlna. Początkowo po przebudowie skrzyżowania nie było bata, żeby tam przejechać, powoli, powoli, z czasem ludzie nauczyli się, że korek będzie mniejszy jak te kilka aut jadących w prawo przejedzie. W chwili obecnej w momencie zapalenia światła czerwonego, znakomita większość kierowców zjeżdża na lewo pozostawiając możliwość wyjazdu.
Sytuacja 2 (pozytywów jakby miej, ale finał pozytywny )
Każdy komu przyszło parkować na osiedlach wie jak jest. Permanentny deficyt miejsc parkingowych powoduje, że trzeba stawać ciasno...czasami bardzo ciasno. Oczywiście zdarzają się kwiatki, że na dwóch szerokich miejscach staje 1 auto. U mnie pod blokiem sytuacja dodatkowo się komplikuje ponieważ za płotem są ogródki działkowe i wiosną/latem/jesienią całe tabuny pragnących spokoju działkowców zjeżdża się i parkuje swoje bolidy. Dziwnym trafem właśnie oni umiłowali sobie szerokie miejsca.
Pewnego razu siedziałem przy aucie, słuchając Clawfingera, cichutko klnąc pod nosem i próbując wyciągnąć alternator. Koło mojego auta wolne podwójne miejsce. Zajeżdża nowa Vectra z dość modą panią kierownik i najprawdopodobniej jej rodzicami. Pierwszy wjazd - nie udał się, drugi - też nie. Jakoś nie szło wyrównać. W końcu auto stanęło prosto, ale na środku. Córka wyszła i mówi, że tak nie zostawi, bo blokuje miejsce ( ) i musi poprawić, na co mamusie stwierdziła z całą szczerością: "a co cię to obchodzi?Chodź!" I już, już miała posłuchać tej "dobrej" rady, gdy zobaczyła w moich rękach młotek i dłuuuuugi śrubokręt. Stwierdziła: "Eee nie, jeszcze ktoś ze złości porysuje...." Odpaliła i za pierwszym razem udało się zaparkować. Wprawdzie słowa nie powiedziałem, chociaż miałem na to ochotę i oczywiście auta bym jej nie zniszczył, ale czy dopiero argumenty w postaci śrubokręta potrafią skłonić do pomyślenia o innych?......Tym bardziej, ze jakby nie spojrzeć jest się gdzieś gościem.