Ze smutkiem wysłuchałem dzisiaj statystyk policyjnych, które jak co dzień donoszą o zabitych, rannych i poszkodowanych w tragicznych zdarzeniach jakimi są wypadki.
Zastanowiło mnie tylko z jakim spokojem i opanowaniem spiker wyrzucał z siebie tak przerażające informacje.

W dniu wczorajszym, to jest 28 luty 2010 roku, zginęło 7 osób, 92 osoby zostały ranne, w 73 wypadkach. Pierwsze pytanie. Mało? Dużo? Myślę, że ogromnie dużo, ale dlaczego nas to nie zaskakuje, nie dziwi? Przyjmujemy taką informację do porannej kanapki z herbatą i martwimy się o to co zdarzy się w pracy, albo o cokolwiek innego.

Natomiast wyobraźmy sobie, że ta sama informacja pojawi się w innym kontekście."Zginęło 7 osób, 92 osoby ranne w konsekwencji wybuchu metanu w kopalni".
Po takiej informacji większa część osób na dłużej zatrzyma wzrok na telewizorze, niektórzy nawet na chwilę przestaną jeść.
Prezydent z premierem będą się ścigać który pierwszy złoży kondolencje rodzinom. Być może zostanie ogłoszony dzień żałoby narodowej, odbędą się zbiórki pieniędzy dla pozostawionych dzieci bez jednego, lub obu rodziców.

Zatem pytam się, czym różnią się te dwie sytuacje? Tu, i tu są martwi, ogromna ilość rannych, być może część rannych zostanie kalekami na całe życie, lub umrą bo obrażenia będą zbyt rozległe. Obie sytuacje to ten sam, jeden dzień.

Różnica leży w naszym podejściu. Przyzwyczailiśmy się do informacji o śmierci i rannych na drogach. Nawet nie zwracamy uwagi na liczby, które powinny przerazić, bo w końcu są z JEDNEGO dnia.
Do informacji o katastrofach, na szczęście jeszcze nie przywykliśmy, choć stacje telewizyjne walczą o to byśmy się przyzwyczaili i prześcigają się która pierwsza doniesie o jeszcze większej tragedii niż ta którą ogłosiła konkurencyjna stacja. W końcu wybuch metanu w kopalni, wielka wichura we Francji, ulewa na wyspie Madeira, trzęsienie ziemi w Chile nie zdarza się co dzień. Są spektakularne.

Nawet jeżeli wybuch w kopalni na naszym krajowym podwórku spowodował tyle samo ofiar, pozostawił smutek i ból w takiej samej ilości domów. To łatwiej zrobić o tym chwytliwy program, niż o wypadkach z jednego dnia, w końcu to nie wybuch. To jest zbyt codzienne.

Karmimy się słowami o śmierci na naszych drogach, ale czy je rozumiemy?