Gdy piszę te słowa, szklą mi się oczy - tak, to już koniec tej naszej pięknej, wspólnej przygody...
Walczyłem o Ciebie do końca, ale niestety nie byłem w stanie już dalej się o Ciebie troszczyć. Przeżyliśmy wiele wspaniałych chwil, i co niewiarygodne, prawie nie było tych gorszych. A ludzie mówili, że na pewno będziesz miała swoje kaprysy, że ta Włoszka zajdzie mi za skórę. Przyznaję ze wstydem - obawiałem się tego związku. Serce mówiło jedno, ale rozum mówił co innego. Poszedłem za głosem serca, i jak się okazało to rozum był w błędzie!

Najpierw rozkochałaś mnie w sobie swoim obłędnym wyglądem - te bioderka, ta pupcia, te wszystkie Twoje krągłości, no i to spojrzenie! No i ta karnacja - rosso alfa! Zniewoliłaś mnie całkowicie, byłem już Twój!
Niedługo później okazało się, że wygląd zewnętrzny nie jest jedynym Twoim atutem. Uwielbiałem spędzać z Tobą czas, Twoje towarzystwo było dla mnie idealne, przy Tobie odkrywałem nieznane mi wcześniej krainy.
Byłaś spełnieniem moich najskrytszych, niewiarygodnych marzeń, i dziś już wiem, że byłaś tych marzeń warta w stu procentach!

Dziękuję Ci za to, że spełniłaś te moje marzenia. Dziękuję Ci za to, że pokazałaś mi co to znaczy ogromna frajda z posiadania i użytkowania tak wyjątkowego auta. Dziękuję Ci za to, że pokazałaś mi ile można czerpać radości z jazdy, zwłaszcza na krętych górskich drogach - wcześniej nawet sobie nie wyobrażałem, że może mnie coś takiego rajcować. Dziękuję za każdy wspólnie przejechany kilometr z tych wszystkich 14 617. Dziękuję, że zawsze bezpiecznie dowiozłaś mnie do punktu docelowego, czy to były góry, morze, czy inne miejsca. I nawet wtedy gdy przesadzałem na zakrętach, to nigdy nie pozwoliłaś mi opuścić drogi.
Dziękuję za te 2 lata, 8 miesięcy, i 7 wspólnych dni...

***

2 października 2012 roku zakończyła się moja piękna przygoda z Brerą - przygoda, której początek miał miejsce 26 stycznia 2010 roku.
Kupując to auto zdawałem sobie sprawę z tego, że jest z kategorii tych niesprzedawalnych. Nie dość, że niepraktyczne coupe, to jeszcze na dodatek Alfa, a nie będę wspominał jaka opinia ciągnie się za Alfami...
Wychodziłem jednak z założenia, że aspekt kłopotów ze sprzedażą nie będzie mnie interesował, gdyż kupowałem to auto na bardzo długie lata, a może i na zawsze. I gdybym tylko miał możliwość jego zatrzymania, to wielce prawdopodobne, że ten samochód zostałby ze mną do końca.
Ostatnio szanse na zostawienie Brery z miesiąca na miesiąc malały, i w czerwcu oraz w lipcu zdecydowałem się na rozeznanie rynku, czyli wrzuciłem aukcje na allegro - z cenami absolutnie zaporowymi. Bo jeszcze wtedy się łudziłem, że jednak ucieknę spod gilotyny.
Niestety nie uciekłem.
W czwartek 27 września dałem ogłoszenie na otomoto. W sobotę oględziny auta, i wpłata zaliczki. W niedzielę pożegnalny wypad w góry. We wtorek finalizacja sprzedaży.
I kto powiedział, że Alfy nie można sprzedać? Błyskawicznie to wszystko poszło...

Wygląda na to, ze moja Brera trafiła w bardzo dobre ręce. Kupiło ją małżeństwo w wieku ok. 50 lat. Mogę chyba powiedzieć, że to są świry motoryzacyjne, zwłaszcza kobieta, choć Brerą głownie będzie jeździł jej mąż, a pani ma zabierać Alfę w weekendy. W tej chwili oprócz Brery mają jeszcze 4 inne samochody, w tym Fiata Coupe, ale pani najbardziej z tego ich parku samochodowego uwielbia... Tigrę! I to na dodatek już ich druga Tigra Także gust motoryzacyjny nowi właściciele mojej Brery mają znakomity!
No i Brerka wreszcie będzie miała swój garaż.

We wtorek, o godzinie 19-stej, ostatni raz usiadłem za kierownicą mojej Alfy Romeo. Przejechałem ostatnie 100 metrów, wyjeżdżając z parkingu. Za chwilę wsiadł do niej jej nowy właściciel, i odjechał.
I kiedy myślałem, że widzę moją Brerę po raz ostatni, to okazało się, że jeszcze miałem w kieszeni dekielki do drugiego kompletu felg. Podszedłem na stację paliw gdzie Brerkę właśnie tankowali, zamieniliśmy jeszcze kilka słów, i teraz już naprawdę ostatni raz zerknąłem na moją Brerę...
A może jeszcze kiedyś ją zobaczę, bo aż tak daleko nie pojechała - w okolice Opola...