Wiadomo, jak to w życiu bywa, nie zawsze jest tak jak byśmy chcieli. Albo inaczej, jak głosi stare przysłowie; nie można mieć wszystkiego - chyba, że bardzo szybko biegasz. Ale to już temat na inny raz. Nie wiem czy wszyscy z Was zadają sobie sprawę, ale w 99,9% dziedzin naszego życia obwiązuje zasada trzech zalet. Jak ona działa? Bardzo prosto. Większość z otaczających nas rzeczy może być opisana trzema głównymi zaletami. Przykładowo praca. Twoja praca może być świetnie płatna, może dawać Ci ogromną satysfakcję oraz możesz mieć idealnego szefa. Ale niestety, życie jest okrutne i niesprawiedliwe więc wybrać możesz tylko dwie rzeczy. Wniosek? Skoro Twoja praca jest świetnie płatna i sprawia Ci przyjemność, trafi Ci się szef debil. Jeśli pracodawca jest w porządku i dostajesz niezłą kasę to musisz robić najnudniejszą rzecz na świecie. I ostatnia kombinacja, mianowicie: fajny szef i ciekawe zajęcie, ale przymierasz głodem z braku kasy. Ale nie o pracy chciałem pisać. Ta sama zasada obowiązuje w motoryzacji. Samochód można opisać trzema następującymi zaletami; może być szybki, tani lub dobrze zrobiony. I dokładnie tak samo jak poprzednio, wybierzcie sobie tylko dwie rzeczy. Kilka szybkich kombinacji. Kupujesz samochód, który rozpędza się do setki szybciej niż plotki o promocji w biedronce i pozwala osiągnąć grubo ponad 200km/h. Wnętrze wyłożone jest perskimi dywanami, szczotkowanymi kłami słoni i drogocennym „amelinium”. Szczeliny w karoserii są tak małe, że nie mieszczą się w nich nawet bakterie. W skrócie” „ igła, bananowe skóry!!!111”. W takim przypadku Twój portfel mocno się odchudzi. Jeśli nie zapłacisz za niego miliarda złotych, ani nie zrezygnujesz z bananowego wnętrza, to pod maską zapewne będzie hasał przepotężny, 3cylindrowy motor generujący cały tabor wściekłych kucy, gotowych porwać Ciebie i Twoją gablotę ( w niecałe 22 sekundy do 100km/h) w, pachnącą asfaltem i LPG, podróż na kraniec autostrady, albo i nawet dalej. Trzecia kombinacja. Twoja gablota nawija asfalt na koła aż miło. Razem z furą dostałeś pisemne pozwolenie od sołtysa na nieustanne zajmowanie lewego pasa. Ale zapłaciłeś bardzo mało? W takim wypadku wnętrze wyposażone jest w szczotkowane dywaniki łazienkowe z Lidla. Plastiki są tak spasowane że ostatnio zgubiłeś pomiędzy mini laptopa. I tak dalej i tak dalej… Zebrało mi się na złośliwości bo ostatnio sam miałem możliwość przejechania się samochodem w miarę szybkim i dobrze wykonanym, co nasuwa myśl, że nie był tani. Bo pewnie nie był. Mówię BMW e90 320d. Zasiadam za sterami, pierwsze wrażenia: siedzi się nisko, wygodnie, fotele są przyjemnie wyprofilowane a kierownica wygodnie leży w rękach. Ilość funkcji i przycisków wręcz przytłacza, szczególnie jeśli na co dzień jeździ się samochodem z okresu rewolucji przemysłowej. Jak dziecko zacząłem wciskać wszystko co miałem w zasięgu rąk. Automatycznie ustawione światła, wycieraczki, nawiew na szybę i kabinę z funkcją automatycznego dogrzewania lewego stawu skokowego, automatycznie przełączające się stacje w radiu, automatyczne odbieranie mojego telefonu. Generalnie poczułem się trochę niepotrzebny. Ale to jest najmniej ważne. Zapala się zielone wciskam sprzęgło i energicznie…. rozpoczynam manewr cofania.. . Swoją drogą trochę śmieszna sprawa, kiedy wszystkie systemy w ciele, odpowiedzialne za bezkolizyjne poruszanie się na dwóch nogach, czekają na przeciążenia związane z jazdą w przód, a dostają nagle zupełnie przeciwny bodziec. Powstrzymuję odruch wymiotny, bo samochód nie jest mój, i rozpoczynam wnikliwe dochodzenie. Co się w ogóle stało? Wstyd się przyznać ale nigdy wcześniej nie miałem okazji pojeździć bawarką z manualem i trochę zaskoczyło mnie to, że bieg wsteczny znajduje się prawie dokładnie tam gdzie jedynka. Wystarczy przesunąć dźwignię jedynie nieco mocniej do lewej strony i zamiast ekskluzywnego startu spod świateł, na granicy przyczepności opon, mamy ekskluzywne klepanie bagażnika po przywaleniu w samochód stojący za nami. Zapaliłem światełko, popatrzyłem, pomyślałem i teraz już wiem. Wracam do ruszania spod świateł, zmiana biegów to sama przyjemność, skok dźwigni jest bardzo krótki a samo „zapięcie” biegu czuć wyraźnie w dłoni. Dwulitrowy diesel całkiem ochoczo wkręca się na wyższe partie obrotów. Mógłbym godzinami patrzeć na wskazówkę pod obrotomierzem, prezentującą chwilowe spalanie. Jest w niej cos tak niesamowicie… analogowego, że nie mogłem oderwać od niej wzroku. Ogólnie cała tablica jest klasyczna, czytelna, subtelnie podświetlona, w skrócie miła dla oka. Może ciut podstarzała ale przyjemna. Przekraczam 100km/h i czekam na pierwszy winkiel. Parę chwil później myślę o zrobieniu sobie tatuażu na czole „Radość z jazdy”. Przemykanie pomiędzy ciasnymi winklami to sama przyjemność. Układ kierowniczy jest bardzo dobrze wyważony pomiędzy precyzją prowadzenia a siłą wspomagania. Czujesz całym ciałem jak auto składa się w zakręt, jak delikatnie ociera się o jego szczyt i z całą mocą z niego wychodzi. Do tej pory myślałem, że hasła reklamowe BMW maja mniej więcej tyle wspólnego z prawdą co te głoszone przez stoiska mięsne w supermarketach. A tu takie zaskoczenie. Chciałem napisać coś więcej ale niestety mój czas w BMW się skończył. Na parkingu przesiadam się do swojej Laguny i po kilku kilometrach mam jeszcze jedno spostrzeżenie dotyczące bawarki. W środku jest niesamowicie cicho. Jadę Laguną i mam wrażenie ze silnik trzymam na kolanach. Wibracje i hałas powodują zaburzenia postrzegania i koncentracji. Klasa Premium nie jest, aż tak przereklamowana jak wydaje się większości z nas i może czasem lepiej troszkę dorzucić niż później szukać laptopa w zakamarkach deski rozdzielczej.
„BMW – Radość z jazdy”

Trzymajcie się!!!