W często słyszanym w kościele stwierdzeniu "nie znasz dnia ani godziny" jest jednak coś na rzeczy.

Od dawna wyczekując pojawienia się liczby 130000 na cyferblacie mojego "Mruczusia", snułem plany dotyczące uczczenia tego wydarzenia. Wpierw myślałem o sporządzeniu okolicznościowego wpisu na aWc. Później przyszedł mi do głowy pomysł zrobienia fotoreportażu. Potem skłaniałem się ku nagraniu krótkiego klipu, by w końcu powziąć decyzję o ograniczeniu się do pstryknięcia pojedynczej fotki telefonem. Niemniej i to nie było mi dane!

Dosłownie kilkadziesiąt sekund przed nastąpieniem tej wiekopomnej chwili, dokonały się zdarzenia niczym z apokalipsy. Granatowo-czarne niebo gwałtownie się otwarło, wypuszczając mnóstwo jaśnistych piorunów oraz zsyłając na ziemię hektolitry wody. Wskutek ich symbiozy widoczność spadła niemalże do zera, a ulice przeistoczyły się w rwące potoki.

Jako, że kierowanie autem w takich warunkach stanowiłoby szczyt ignorancji, największy atak nawałnicy przeczekałem na przydrożnym parkingu. Dopiero po jakimś kwadransie odważyłem się na kontynuację jazdy, o ile tak można nazwać slalom pomiędzy zalanymi samochodami i wybijającymi studzienkami. Najgorsze jednak były potężne rozlewiska, których poziom sięgał niekiedy zderzaków.

Toteż nie myśląc o robieniu zdjęć, czym prędzej chciałem dostać się do garażu. Zwłaszcza, iż na skutek szeregu przygód (konieczność cofania się na drodze jednokierunkowej, niemożność zlokalizowania krawężników, występowanie potężnych fal) przejazd ten zajął mi więcej czasu, niż gdybym pokonywał go zimą na letnich oponach.

Co gorsza, niedługo po dotarciu do celu okazało się, że gdzieś zgubiłem dolną listwę ramki opasającej rejestrację. Na szczęście sama tablica nie zdążyła się jeszcze oswobodzić, szczędząc mi wielu problemów oraz wydatków.

Podrażniony tą sytuacją, za punkt honoru obrałem sobie opracowanie zabezpieczenia, które w przyszłości zapobiegnie podobnym doświadczeniom. Posiłkując się wiedzą i umiejętnościami taty, wspólnie stworzyliśmy absolutnie unikatowy patent, bazujący na podzespole drukarki komputerowej. Dzięki niemu w mało inwazyjny, ale skuteczny sposób "blacha" na stałe została przytwierdzona do nadwozia, tym samym całkowicie niwelując prawdopodobieństwo jej zawieruszenia.

Tak oto w rezultacie nieprzewidzianych następstw "Mruczuś" otrzymał prezent, a ja wyraźne ostrzeżenie, aby nadmiernie nie ufać podstawce z tworzywa sztucznego.