W końcu po kilku dniach deszczowej aury zza chmur wyjrzało słońce , sprawiając, że w głowie zrodził się pomysł, by wyciągnąć od taty Citroena i wziąć go na małą przejażdżkę. Pierwsze kilometry przejechane po mieście nie zapowiadały się najlepiej. Wiem, że pewnie nawet na tym forum są tacy, którzy znają mnie głównie z powodu mojego malkontenctwa, ale ja zawszę znajdę dziurę w całym. Służący dzielnie przez parę lat 406 postawił wysoko poprzeczkę i wcale nie zamierzałem traktować ulgowo małego c3. Otóż błękitny maluch zraził mnie na początku nieco tandetnymi plastikami i ich spasowaniem. Cóż ma znaczyć ten 'nakrapiany plastik' w dolnej części deski rozdzielczej? Dlaczego dźwięk włączonych kierunkowskazów jest tak cichy, że przy włączonym radiu niemal go nie słychać? Dlaczego skręt auta jest tak duży, jakby było co najmniej o dwie klasy wyższe (pomijając Merca, rzecz oczywista)? Ok, na tym poprzestanę na chwilę. Te myśli powoli przestały kotłować się w mej głowie wraz z kolejnymi przemierzonymi kilometrami. Wiadomo, 70 konny silnik nie jest w stanie zaspokoić sportowych ambicji Michaela Schumachera, ale również i przeciętnego kierowcy, ale jest dość elastyczny, cichy i przede wszystkim bardzo oszczędny. Kabina jest bardzo dobrze wygłuszona, nawet przy wysokich prędkościach silnik nie powoduje nadmiernego hałasu we wnętrzu. Jesteście pewnie ciekawi, jak wyglądały pierwsze pokonane szybciej zakręty, ale z szelmowskim uśmiechem mogę rzec, że wszystko ok, a ja musiałem się upewnić, czy to aby na pewno Citroen. Na pewno nie jest miękkim, tapczanowym wozidełkiem, które podczas próby pokonania szybko zakrętu wylatuje z drogi niczym z procy. Co dziwne, trzyma się bardzo dobrze drogi i daje dużo radości z jazdy, a to chyba liczy się najbardziej. Nie wiem, jak długo c3 zagości w tatowym garażu, ale wiem, że będę ją bardzo miło wspominać.