To był szalony rok. Rok który zaczął się od spełnienia kompletnie nierealnego wydawałoby się marzenia.
Po 1,5 roku przymiarek, pod koniec stycznia 2010 roku, korzystając z wyjątkowej okazji, stałem się posiadaczem tego cuda.
Czerwona Alfa Brera - była już moja.

Samego zakupu i odbioru auta z salonu nigdy nie zapomnę. Również mojej reakcji na to co się wtedy działo. Zamiast radości - niedowierzanie i jakiś dziwny... strach - jak mam pod salonem wsiąść do tego auta i w zimowych warunkach odbyć swoją wówczas najdłuższą podróż samochodem?
Życzę każdemu, by mógł choć raz coś podobnego przeżyć

W ciągu tego roku za kierownicą Brery przejechałem 5630 km. 90% tego przebiegu to jazda poza miastem. Najwyższe odnotowane spalanie (w mieście) to 13,6 l/100 km, najniższe 8,1 l/100 km - co ciekawe przy całkiem dynamicznej jeździe. Do tego wyniku więcej nawet się nie zbliżyłem, pomimo stosowania zasad eco-drivingu. Ciekawe...
Średnie spalanie w 2010 roku wyniosło 9,88 l/100 km.
W sumie za kierownicą Brery spędziłem ok. 106 godzin, czyli prawie 4,5 doby

Poza mało istotnymi usterkami (bez problemu usuniętymi w ramach gwarancji - o czym pisałem w jednym z dzienników pokładowych), auto nie sprawiało żadnych problemów, i dostarczało tylko pozytywnych wrażeń.

Po blisko roku użytkowania tej Alfy, jestem nią zachwycony - tak naprawdę dopiero zaczynam się nią cieszyć.
Brera spełnia moje wszystkie wymagania - wygląda, ma całkiem bogate wyposażenie (w zakresie komfortu i bezpieczeństwa), no i jeździ. I to jeszcze jak
To za kierownicą Brery odkrywałem drogi Kotliny Kłodzkiej (na które zresztą trafiłem dzięki kolegom z AwC , po których jeździłem tylko w jednym celu - frajdy z jazdy.
Coś takiego, żeby jeździć tylko, żeby sobie pojeździć, nigdy wcześniej mi się nie zdarzało...

Mam nadzieję, że Brera zostanie ze mną na długie lata, bo to auto daje mi wszystko czego od samochodu oczekuję