Chyba przechwaliłem "Mruczusia"! Nie dalej jak w poprzednim wpisie komplementowałem jego wodoodporność, a tu wtopa – dosłownie i w przenośni.

Zmagając się od pewnego czasu z uciążliwą wonią stęchlizny w kabinie byłem święcie przekonany, iż nieprzyjemny odór wydobywa się z fotela, na którym siedział przemoczony podczas ostatniej ulewy pasażer. Aby mu przeciwdziałać zastosowałem proste kroki zaradcze sprowadzające się do suszenia siedziska, przewietrzania wnętrza oraz zamontowania wkładu zapachowego.

Niestety, pomimo wykonania powyższych działań smród nadal drażnił nozdrza osób podróżujących mym samochodem. Co gorsza, niebawem wyszło na jaw, że przyczyny problemu należy szukać dalej, bo fetor ulatniał się skądś inąd.

Zainspirowany czyjąś sugestią zajrzałem pod tylne dywaniki, by po chwili poczuć ulgę ze zlokalizowania źródła zgnilizny. Nie trwała ona jednak długo, gdyż szybko uświadomiłem sobie, iż przeciek ten może być następstwem degradacji podłogi. Na szczęście przeprowadzona nazajutrz inspekcja płyty podwoziowej nie wykazała niczego niepokojącego. Jedynym zaobserwowanym mankamentem była pęknięta zaślepka otworu technologicznego, którą bezzwłocznie zasklepiłem niebieskim silikonem.

Mając już auto na podnośniku przy okazji skontrolowałem opór toczenia się kół i zakonserwowałem opony. Ponadto na fali zabiegów pielęgnacyjnych natłuściłem jeszcze plastikowe elementy kokpitu oraz wstępnie zabezpieczyłem uszczelki drzwiowe przed zamarznięciem.

Zatem średnio udane poszukiwania nieszczelności zwieńczyłem nieplanowanymi czynnościami przygotowującymi pojazd do okresu jesienno-zimowego!