Kiedy w 2005 r. mój „Papa” przyjechał ze Śląska ośmioletnim Oplem Sintrą, byliśmy zachwyceni. Za sprawą logo auto reprezentowało wprawdzie niemieckiego producenta, ale mimo to wszem i wobec zdawało się ogłaszać: jestem Amerykaninem. Albo, co najmniej: mam amerykańskie geny!

Samochód przyciągał spojrzenia, choć dziś trudno w to uwierzyć. Jednakże dwanaście lat temu polskie drogi, zwłaszcza średniej wielkości dolnośląskich miasteczek, prezentowały się nieco inaczej. I tak oto niemiecki minivan, który miał brata-bliźniaka za oceanem wzbudzał nie lada zainteresowanie (poważnie!). Przechodniom zdarzało się mniej lub bardziej śmiało zerkać w jego stronę, jakby próbując sobie odpowiedzieć: czy znam ten wóz? Mieli prawo widzieć go pierwszy raz – w moim rodzinnym mieście była to wówczas druga sintra. Co więcej, sam model nie spełnił oczekiwań Opla i pozostał niszowym autem dla średnio wymagających klientów, co przełożyło się na przeciętne wyniki sprzedaży i sprawiło, iż stał się – jakkolwiek to zabrzmi – „egzotykiem”. Rzecz jasna, jaki kraj, taka egzotyka.

Aczkolwiek jednego temu autu nie można było odmówić: trwałości. Szesnastoletni „wół roboczy” (lwią część swego życia u nas spędził na budowie, bo był to czas, gdy „Papa” prowadził działalność gospodarczą) bez żadnych poważniejszych napraw służył nad wyraz lojalnie i godnie. Stracił coś niecoś dawny blask i nie przyciągał już spojrzeń,
ale nadal ochoczo reagował na gaz i chętnie współpracował z kierowcą. Dopiero pod koniec jego historii u nas problemy zaczął przysparzać czujnik położenia wału. Nie oszukujmy się jednak: nie był to powód, by na sintrę narzekać. Mimo blisko trzystu tysięcy kilometrów przebiegu – w dodatku przebiegu od dużego „P”; jazdy częstokroć wysilonej – mechanicznie pozostawała bez zarzutu. No, za wyjątkiem manualnej skrzyni biegów, która wskutek małego incydentu na granicach województw dolnośląskiego i lubuskiego wymagała cierpliwości przy „wbijaniu wstecznego”. Aczkolwiek winę za to ponosi wyłącznie kierowca (którym, notabene, nie byłem ja), a nie konstrukcja, która i tak dzielnie zniosła tę okrutną dla niej przygodę.

„Ale to były inne czasy, inne samochody” – można by powiedzieć. Zresztą, byłoby to całkiem trafne twierdzenie, bo przecież w roku produkcji naszej Sintry nieco inaczej postrzegano pewne kwestie. Owszem, nie była to już „złota epoka Mercedesa” i zdawano sobie sprawę ze skutków niezawodności, to jednak amerykańskie pochodzenie samochodu, jak i jego prostota pozytywnie odbiły się na częstotliwości awarii. Laik zapytałby: „Bo cóż mogło się w nim psuć?” „Elektrykę” ograniczono do sterowania szybami i lusterkami, a z systemów wspomagających kierowcę zastosowano wyłącznie ABS. Pod pokrywą silnika pracował niewysilony, 140-konny motor benzynowy o pojemności 2,2-litra . Największym „frykasem” była chyba manualna klimatyzacja. „Szał-pał”, nieprawdaż?

I choć nie przywiązuję się do samochodów – a może po prostu żadnego ze swoich aut nie polubiłem tak bardzo, by za nim tęsknić? – to wracają przyjemne wspomnienia, gdy na ekranie telewizora, w jakimś amerykańskim serialu pojawi się bliźniak sintry – Chevrolet Venture. Bo mimo że nie był to samochód „naj…”, to dał się lubić.