Zeszły weekend (początek kwietnia):
Żona: - Co robimy w sobotę, może pojedziemy na wycieczkę?
Ja: - Chciałem posprzątać auto i poprawić blacharkę, bo rdza go gryzie.
Żona: - A dużo Ci to zajmie?
Ja: - Ze trzy godzinki?
Żona: No dobra, to ja z dziećmi pójdę na spcer, a Ty sprzątaj...

Efekt:
Samochód po zimie sprzątałem całą sobotę. No bo przecież: wyjąć dywaniki, przytaśtać odkurzacz, sucha ścierka, mokra ścierka, zakamerki tapicerki, fotele wysunięte w przód, cofnięte do ostatniej pozycji, złożone i rozłożone "koziołki", wypięte i wypucowane foteliki dziecięce (w których znajdujesz kulinarne skarby sprzed miesięcy ), a na koniec morze Plaku, bo przecież auto musi wyglądac jak nowe mimo swoich 14 lat.

Małżonka zrozumiała, że to konieczność i zmęczona (bo trójka dzieci lajtem nie jest!) zgodziła się na niedzielę spod znaku konserwacji blachówy. Dużo tego nie było, ale najpierw domycie miejsc korozji, potem zeskrobanie bąbli, doczyszczenie papierem ściernym, odtłuszczanie alkoholem, pierwsza warstwa farby antykorozyjnej, schnięcie, druga warstwa farby pod kolor, który znowu nie taki sam i lekko widać różnicę, pozbieranie śmieci wokół auta i wróciłem na spóźniony obiad.

Żona wściekła jak osa, dzieciarnia szaleje, a ja lekko podtruty lakierem dostaję opieprz, że spędzam weekend z autem, nie z rodziną.

Poszliśmy na popołudniowy spacer i wieczorem wszystko wróciło so normy w rodzinie.

"Mesio" zakonserwowany i czyściutki czeka na nowy letni sezon.