Oman intrygował mnie już od dziecka. Być może dlatego, że podczas gry w "państwa-miasta" ten dzieciak który pamiętaj o kraju na "O" zazwyczaj wygrywał rozgrywkę, a może dlatego że według niektórych przekazów gdzieś na terenie Omanu ponoć znajdował się Eden.

Tak czy inaczej, korzystając z pobytu w ZEA postanowiłem się wybrać na małą wycieczkę do sąsiadów.

Bez zbędnego przygotowania spakowałem co trzeba i w drogę.

Po wyjeździe z Dubaju w kierunku Hatty oczom zaczyna się jawić zgoła inny krajobraz.

Płaska sceneria Dubaju przechodzi w coraz bardziej górzyste tereny. Malowniczo wijące się wśród gór drogi, zapierający dech w piersiach widok skalistych szczytów i ....bieda.

Tereny te zamieszkiwane są przez dużo biedniejszą część społeczeństwa Emiratów.

Bentleye, Lexusy czy Ferrari ustępują miejsca "przechodzonym" Toyotom, Hyundaiom i Mercedesom z czasów pierwszej seryjnej poduszki powietrznej.

Pierwsze przejście graniczne. Poszło gladko. Nawet nie sprawdzali paszportów na punkcie ZEA. Omańczycy byli już bardziej wnikliwi, ale poza wbiciem pieczątki równiez nie poszerzyli zakresu kontroli.

Po 20 kilometrach wjeżdżam spowrotem do ZEA, by po krótkiej przejażdżce znów wrócić na teren Omanu. Ot takie specyficzne ułożenie terytorium tych sąsiednich krajów.

Zjazd do placówki emigracyjnej. Wyrobienie wizy - 15 minut, stówka do kasy omańskich pograniczników i dalej w drogę.

Zabawne. Omański urzędnik przywitał się z nami słowami "jak sze masz,dopsze, dopsze, I know Bolandi, Polska,Polska ok" - widać, że nasi tu byli i to chyba dosyć często.

Pierwsze kilometry po Omanie to obraz nędzy i rozpaczy.

Piękne, górskie widoki blyskawicznie ustępują płaskiemu jak stół nadbrzeżnemu obszarowi upstrzonemu zacofanymi wioskami, czasem miasteczkami.

Na szczęście doskonałej jakości droga pozwala szybko znaleźć się w Maskacie.

To pięknie położone nad morzem miasto na pierwszy rzut oka wygląda naprawdę obiecująco. Prawdziwy raj podróżnika. Piękna arabska architektura, cudowne widoki i cała masa zabytkowych fortów i pałaców.

Czar pryska podczas pierwszej próby zwiedznia tych atrakcji. Pałac zamknięty dla zwiedzających, fort jeden, drugi, trzeci należy to stowarzyszenia właścicieli jachtów. Wstęp tylko dla klubowiczów.

Rozczarowanie. Oman kreuje się na turystyczny kraj a tu klops. Obok nas równie zawiedzeni inni turyści. Głównie emeryci zza Odry.

Omańczycy są bardzo życzliwi, podobnie jak to miało miejsce podczas mojego pobytu w Królestwie Arabii Saudyjskiej byłem zaczepiany przez miejscowych słowami "welcome to my country, thank you for visiting".

Miłe, jednak nie rekompensuje słabego zaplecza turystycznego i drożyzny. Dodatkowo ceny przyzwoitych hoteli i restauracji często przerastają te w i tak już drogim Dubaju.

A teraz dobre rzeczy.

Kultura jazdy na bardzo wysokim, rzekłbym europejskim poziomie. Paliwo po złotówce, to jeszcze taniej niż w ZEA.
Pyszne jedzenie i już wspomniana miła atmosfera wokół przyjezdnych.

Mała rada dla potencjalnych turystów.
Jeśli nie jesteś niemieckim emerytem, a wybierasz się do Omanu, poświęć na Maskat maksymalnie 1 dzień, a się nie zawiedziesz.

Salalah, zwiedzanie jaskiń i offroad to dobre punkty do zaliczenia. Może następnym razem, jak czas pozwoli...