Jako, że ostatnie to dni (podobno) złotej polskiej jesieni, postanowiliśmy wypaść na chwilę za miasto, niedaleko... Tym bardziej, że mój młodociany kierowca domagała się od dawna spełnienia obietnicy jazdy konnej.
Niespełna 20km w jedną stronę ale już tabunek koni pod maską mógł trochę rozprostować nogi Bo jazda po rozkopanym mieście staje się z dnia na dzień coraz bardziej frustrująca.
Znaleźliśmy fajna stadninę otoczoną pięknymi okolicznościami przyrody (fotorelacja w albumie "w plenerze"). Po krótkiej dyskusji przekonywawczej (pojechaliśmy późnym niedzielnym popołudniem i raczej małe szanse że komuś się będzie chciało "lonżować") córka wskoczyła na konika karego.
Musze przyznać, że to jest to co lubię. Podreperuję kolano i sam wznowię naukę galopowania

Bo konie mechaniczne to bajka ale żywy koń to poezja...