Jakoś specjalnie nie ciągnęło mnie nigdy do motoryzacji - no może poza typowo chłopięcymi marzeniami. Samochód wydawał mi się zbędny, i wydawało mi się, że nie mógłbym sobie na niego pozwolić ze względów finansowych. Nie wiadomo jak długo żyłbym w takim przeświadczeniu, gdyby nie zmobilizowała mnie moja żonka. Pod pretekstem podwyżek cen kursów na prawo jazdy, wreszcie je zrobiłem - dosyć późno (zwłaszcza jak na faceta), w wieku 27 lat. Skoro już zacząłem robić prawko, powoli rozglądałem się za samochodami. Pewnego dnia zobaczyłem auto które od razu zawładnęło moim motoryzacyjnym sercem. Był to Opel Tigra. Jednak szybko zostałem sprowadzony na ziemię - Tigra była poza naszym zasięgiem.

Kiedy już było prawo jazdy, to trzeba było się za czymś porozglądać na poważnie. Warunek był jeden - autko miało być niedrogie, zarówno w zakupie jak i w użytkowaniu. Dodatkowo miało być niewielkie i łatwe w manewrowaniu - głównym zadaniem tego auta miało być to, żebym nauczył się jeździć samochodem. Wybór padł na Tico lub Cinquecento.
Wybraliśmy się na giełdę. Zaczęliśmy poszukiwania naszego pierwszego auta, gdy wypatrzyłem coś, co zmusiło mnie do zatrzymania się na chwilę - tak, to była ona - Tigra! Troszkę sobie ją pooglądałem i pomarzyłem, zachęcałem do tego też moją żonkę, ale powiedziała, że po co ma oglądać coś, na co nie może sobie pozwolić...

Szukaliśmy więc dalej... Wpadło nam w oko jedno Tico, jednak chcieliśmy przemyśleć sprawę i zadecydować za tydzień. W następnym tygodniu tego Tico nie było, za to wpadł nam w oko Fiat Cinquecento. Wyglądał całkiem fajnie, w czarnym kolorze i na dodatek miał zamontowaną instalację gazową - już tańszego auta w utrzymaniu nie można było znaleźć! To była niedziela, a już w poniedziałek auto stało pod naszymi drzwiami - to było właśnie nasze pierwsze auto.
Co to było za uczucie! Autko zostało podstawione pod nasze drzwi przez poprzedniego właściciela w poniedziałek, ale dopiero w czwartek (w Boże Ciało), kiedy ruch w mieście był mniejszy, odważyłem się na pierwszą jazdę. Od egzaminu na prawko minęło już pół roku, i ze strachem wsiadałem za kierownicę. Godzina samodzielnej jazdy nauczyła mnie więcej niż kilkadziesiąt godzin na kursie - z każdym przejechanym kilometrem coraz lepiej czułem się za kierownicą.

Jako początkujący kierowca zostałem rzucony od razu na dość głęboką wodę. Po tygodniu użytkowania autka złapałem gumę - wymiana koła to było spore przeżycie. Nigdy nie zapomnę też tego co wydarzyło się kilka dni później. Jechałem z pracy do żonki do szpitala, w ogromną nawałnicę - wycieraczki nie nadążały z oczyszczaniem szyby, powalone drzewa i gałęzie trzeba było omijać poboczem - dla początkującego kierowcy były to warunki ekstremalne!
Jakby tego było mało, kilka dni później dostałem pierwszy mandat - 100 zł i 5 pkt karnych, za parkowanie na zakazie ruchu... Jak na 2 tygodnie jeżdżenia swoim pierwszym autkiem, to tych wrażeń było sporo.
Pierwsze auto to również pierwsze wakacyjne wyjazdy - jaka to była wygoda, gdy nie trzeba było "tłuc" się z bagażami w autobusie czy pociągu! No i bez problemu mogliśmy zabierać naszego psiaka - owczarka niemieckiego - też się zmieścił do naszego cieniaska.

Nasze Cinquecento znakomicie spełniło swoje zadanie - oswoiło mnie za kierownicą, nabrałem respektu na drodze. Wprawdzie stado 41 rumaków pod maską w tak malutkim autku to nie był najgorszy wynik, ale często jeździliśmy ze sporym ładunkiem, i włączanie się do ruchu czy wyprzedzanie, to było naprawdę spore wyzwanie - każdy ruch trzeba było dokładnie przemyśleć. Cieszę się, że właśnie tym autem zaczynałem swoją przygodę z motoryzacją.

Może dziwnie to zabrzmi, ale ten samochodzik przyzwyczaił mnie również do luksusu: alufelgi, elektrycznie sterowane szyby, czy skórzana kierownica - jak takie wyposażenie miało nasze pierwsze autko, to pewne było, że kolejne też to musi mieć. Człowiek szybko przyzwyczaja się do dobrego
Jedyne czego naprawdę brakowało z wyposażenia, to klimatyzacji. Czarne małe autko, z dwoma osobami i z owczarkiem niemieckim na pokładzie - w gorące dni było naprawdę ciężko...

Autko było mało awaryjne, a części niedrogie. Na cieniasku uczyliśmy się też obsługi samochodu. Wspólnie z żonką naciągaliśmy pasek klinowy (z pełnym powodzeniem!), samodzielnie zmieniłem tarcze zegarów, czy boczki tapicerki... Były również próby robienia zaprawek lakierniczych i malowania karoserii, ale to akurat nie był najlepszy pomysł...
Fiata Cinquecento mieliśmy od maja 2005 roku, do stycznia 2007. W tym czasie przejechaliśmy nim ponad 12 tys. km. Zawsze dowiózł nas do celu. Bardzo miło go wspominamy.

Dokładnie 4 lata temu nowa właścicielka odjechała naszym cieniaskiem...