To nie mój wózek, a nowy nabytek mojej żonki. Sama konta na AWC nie założy, a ja nie chcę otwierać osobnego, więc dodam Agidzię właśnie tutaj.

Nie wiem jak zacząć opis tego samochodu. Jeszcze do niedawna Opla Agili nie śmiałbym nazwać samochodem, wozem czy autem. Zawsze uważałem, że jest to co najwyżej karton po butach i do tego jeden z najbrzydszych! No ale o ile o gustach się nie dyskutuje, to tak samo gusta się czasem zmieniają. Poprzednio żona jeździła leciwym Renault Clio (jej pierwszy wóz), wprawiła się w prowadzeniu pojazdów i stwierdziliśmy że czas na coś innego. No - powodem było również to, że Clionek dość często domagał się drobnych napraw i przede wszystkim nie spełniał dzisiejszych (również naszych osobistych) wymogów bezpieczeństwa. Poza tym było trochę uciążliwe montowanie fotelika / naszej córci na tylnym siedzeniu przez przednie drzwi. Ale dość o historii...

Do Agili się przekonałem po jeździe próbnej Fiatem Panda. Mi osobiście Panda bardzo się podoba wizualnie i myślałem, że cała reszta też będzie godna uwagi, jednak się pomyliłem. W stosunku do Agili, Panda jest malusia, średnio wykonana, w porównywalnej cenie wyposażenie żadne, no i w ogóle klasa gorzej (moje zdanie). Żona od dawna marzyła sobie o Agili, ja jednak ją namawiałem na Pandę i teraz przyznam, że niesłusznie. Muszę też dodać, że zafascynowała mnie wersja NJOY o dwukolorowym nadwoziu i świetnym wyposażeniu, między innymi klimatyzacją.

Agila, którą tu widzicie prowadzi się świetnie, t.j. leciutko i jednocześnie stabilnie. Jak na swoje gabaryty jest bardzo przestronna i naprawdę niesamowicie wygodna (bynajmniej po mieście, dalej jeszcze nie jeździliśmy). Niestety poprzedni właściciel w ogóle nie dbał o samochód, był strasznie brudny i trochę cuchnął. Jednak rachunki z ostatnich serwisów przekonały mnie, że bynajmniej technicznie coś robił, aczkolwiek i pod tym kątem egzemplarz idealny nie jest. Ale pewne koszta wkalkulowaliśmy w cenę zakupu i już zaczęliśmy inwestować w udoskonalenie Agidzi. O szczegółach będzie później. Póki co, jutro odbieramy wózek od "czyściciela" tapicerek i pokładamy w nim wielkie nadzieje (przede wszystkim odnośnie ozonowania, które ma zlikwidować nieprzyjemne zapachy).
Wymieniliśmy już czujnik ciśnienia oleju i świece, wkrótce planujemy wymianę rozrządu i wszystkich płynów, ale mój zaufany mechanik zalecił przed dalszymi zabiegami pojeździć jakieś 2 tygodnie, aby wykryć ewentualne usterki. Hamulce i zawieszenie są w dobrym stanie.
Jak już wyciągniemy Agidzię z pralki, opiszę wrażenia...

Kiedyś uwielbiałem wysoko-miauczące benzynowce z fotelami umieszczonymi 20 cm ponad asfaltem (nadal je lubię, lecz nie jestem już sam i duży bagażnik jest ważniejszy od wysokich obrotów...), teraz gustuję w tym nader funkcjonalnym, wygodnym i ogromnym kombi wyposażonym w wolnossącą Vałkę złożoną z 6 turkoczących cylindrów. Na zegarze prawie ćwierć miliona, z czego sam zrobiłem ok. 80.000 km. Marzę, by wystukać mu pełny milion; oby chciał mi dalej służyć tak jak dotychczas.

To moje pierwsze Audi; po kilku traumatycznych przygodach z innymi niemieckimi wozami, którymi jeździłem w przeszłości, decyzję kupna tego wozu podjąłem w pełnym sceptycyzmie. Jednak moje obawy na szczęście (jak dotąd) się nie spełniły. Jestem bardzo mile zaskoczony niezawodnością tego modelu (wbrew wielu opiniom dot. przede wszystkim silnika TDI V6), a najbardziej urzeka mnie jakość wykonania karoserii i doskonałe materiały wewnątrz pojazdu. Jedynie tapicerka mogłaby być bardziej zbliżona do japońskich welurów z lat 80 i 90, które są wręcz niezniszczalne przy normalnej eksploatacji. Niestety, na mojej tapicerce nawet garstka śniegu pozostawia trwałe plamy, co mnie na początku strasznie irytowało.

Uwielbiam komfort tego auta - oprócz skóry, automatycznej mieszarki biegów i "szyberdachu" ten wóz dysponuje wszystkim, czego dusza moja pragnie, włącznie z ogrzewaniem postojowym (rewelacja podczas mrozów!). Jest to jeden z powodów, dlaczego chcę tą furą jeździć jak najdłużej. Kupić używany samochód z tak idealnym (jak dla mnie) wyposażeniem to prawie jak 6 w lotka (no niech będzie 4 z dodatkową). Tak naprawdę brakuje mi tylko szyberdachu (koniecznie szklanego); uwielbiam wkradające się dyskretnie światło słoneczne nad głową, lubię nawet światło latarni błyskających podczas nocnych wojaży po mieście. Poza tym, a może przede wszystkim uchylony daszek świetnie reguluje wymianę powietrza w samochodzie.

Myślę, że wystarczy już tych wypocin, czas wstawić zdjęcie. Niestety, na razie mam tylko 1 fotografię, którą mogę tutaj umieścić. Ale zamierzam wkrótce zrobić sesję zdjęciową, by uwiecznić ten pojazd, dopóki jeszcze się dobrze prezentuje.

Najlepszy silnik V6, jaki miałem okazję poznać. Bardzo mocny i kulturalny a przy tym niesamowicie oszczędny (ok.7,5-10 l/100 km)!
Wóz był cudnie wyposażony. Jedyne manko to słaba skrzynia biegów, którą musiałem wymienić przy ok. 170000 km. Reszta cacy, szczególnie wykonanie wnętrza oraz blacharka bardzo wysokiej jakości. Obok obecnie posiadanego Audi, najlepszy wóz w mojej kolekcji. Szkoda, że nie ma kontynuacji modelu :-(

To był samolot, kompletny odlot!!! Biegi zmieniałem przy 8000 obr./min., podobne obroty robiły stacje benzynowe, a i policja mnie kilka razy chwyciła. Ten wóz to było wcielenie grzechu, szatan kuszący do wyścigów...

Mój pierwszy Diesel. Kupiłem z 1. ręki, garażowany, serwisowany, bez ryski, miał 90.000 km, przepiękny, ale... po krótkim czasie więcej stał na warsztatach, niż jeździł. To był jeden wielki koszmar, najgorszy samochód, którym jeździłem! Tam się wszystko sypało; elektryka, elektronika, katalizator, fotel, tapicerka - szkoda gadać!

Mój pierwszy V6. Piękny klang, ale straszny żarłok (12-13 l/100 km).
Ponad to mój 1 wóz z klimatyzacją, ba - klimatronik!!!

Najbardziej niezawodny samochód, jaki poznałem. Odkupiłem go od rodziców, którzy kupili go wcześniej jako "nówkę", więc znałem go od nowości. Przez 140.000 bez awarii! co było później? Kto wie, może kolejne 140.000???

Aha, no i świetnie trzymał się drogi!

Przykładowe zdjęcie tego modelu na portalu jest niezgodne z rzeczywistością. Mój Accord wyglądał inaczej (umieszczono tutaj starszy model)...

Accord... nadawał takt, rytm, to muzyka, poezja śpiewana, niebiańskie dźwięki tuż nad powierzchnią ziemi...
Chciałbym się jeszcze raz takim przejechać!

To był rocznik 1982, a nie 86 jak podałem wcześniej. Coś nie działało w tabeli wyboru rocznika, dlatego błędna informacja.

A Scirocco, no cóż. Jak dla mnie najpiękniejszy wóz Volkswagena w historii firmy, który posiadał charakter i duszę (i bardzo awaryjny gaźnik).
Moje Rocco było piekielnie czerwone...

Prawie jak pierwsza miłość...