Długo nie byłem aktywny na tej stronie, dlatego od początku - pisałem kiedyś tam, że planuję zakup Vectry od wuja. Oto i ona. Ładna, trochę zardzewiała, a żeby wykrzesać jej całe 82 konie, trzeba wiedzieć jak. Niemniej, bardzo dobrze mi się nią jeździ. Jedynym jak na razie dłuższym wypadem była trasa do Opola (pozdrawiam wszystkich jego mieszkańców, macie piękny rynek!).

Jest to dosyć ciekawy egzemplarz - otóż pierwszym właścicielem była niemiecka Bundeswehra, potem trafiła do rąk prywatnych. Do Polski sprowadzona została w roku 2006, natomiast w mojej rodzinie jest od roku 2009. Drzwi można otworzyć kluczykiem tylko z lewej strony, prawe nie mają zamka! O ile w Golfie (którego bardzo cenię!) narzekałem na fatalne audio, tutaj wręcz ono mnie rozpieszcza - radio VDO z odtwarzaczem płyt, których czasem nie chce oddać z ośmioma głośnikami Blaupunkt. Do zrobienia przy nim są nadkola, progi, wymiany wymagają też klocki i tarcze hamulcowe.

Średnie spalanie - 6 litrów/100 km
Prędkość maksymalna - 170 km/h

Wyposażenie:
- dwie poduszki
- radio VDO z CD i ośmioma głośnikami Blaupunkt
- immobiliser
- podświetlany schowek i bagażnik
- regulacja wysokości foteli
- wnęka na narty w oparciu tylnej kanapy
- obrotomierz

Plany:
- zrobić co trzeba zrobić
- cieszyć się
- może dla śmiechu naklejka Blaupunkt na tylnej szybie
- wybrać się gdzieś zagranicę :)
- kupić chlapacze tylne :).

Był rok 1994. W życie wchodziła denominacja złotówki, kapitalizm zadomowił się już na dobre, a mimo to ludzie stali w kolejkach po wymarzone auto, kupione zazwyczaj w systemie argentyńskim. W połowie lipca tego samego roku moja mama wybuchła wielką radością - wylosowano jej numerek i spod salonu Fiata w Tychach odjechała pięknym, czarnym Cinquecento. Mieć takie auto, to jak awans na jakieś ważne stanowisko. Od tego samochodu wszystko się zaczęło. Pasja do Fiata i pasja Cinquecento. Niestety nie zachowało się żadne zdjęcie z czarnym Cinquecento. No, prócz tego. Samochodzikiem tym byłem wożony do przedszkola, jeździliśmy na narty. Mam do niego ogromny sentyment. Pamiętam, jak zawsze oparcie siedzenia kierowcy było zabrudzone od moich butów, a w wolnej chwili sam bawiłem się w kierowcę. Mama jeździła tym autem przez trzy lata, sprzedała go w... lipcu 1997 roku salonowi Auto-Hit w Tychach.

Audi 100 C3 z 1988 roku. Ulubiony, po Mercedesie W124 samochód polskich taksówkarzy, a także podstawowy środek transportu rosyjskiej mafii w latach 90. Przynajmniej w filmie “U Pana Boga za piecem”. Było białe, miało zagazowany, gaźnikowy 115-konny silnik 2.0. Rozpoczęcie przeze mnie motoryzacyjnej kariery wydawało się więc naprawdę obiecujące. Co prawda jego stan był agonalny, byłem pełen zapału i przepełniony nadzieją, że kiedyś dojadę nią do Monako. Pomimo kurzu w portfelu i kieszeni, chciałem wyremontować ten samochód, gdyż moim zdaniem stare, dobre Cygaro, jeżeli jest w idealnym stanie i posiada oryginalne kołpaki, wygląda znacznie bardziej reprezentacyjnie niż parę współczesnych aut klasy wyższej. Szybko jednak marzenia o wyjeździe ukochanym Galeonem do Monako legły w gruzach. Nie miałem pieniędzy, a kto 15-letkowi dałby wtedy pracę. Setka nauczyła mnie co nieco o samochodowej morfologii, a także tego, że posiadanie auta to nie tylko przyjemność z jazdy, lecz także chwile przerażenia :-). Audi poszło w końcu na złom, a jedyne co pozostało mi po nim, to fotografie i wciąż żywe marzenia o Monako.

Jest to Volkswagen Golf drugiej generacji z nieśmiertelnym, wolnossącym dieslem 1.6 oraz w podstawowej wersji wyposażeniowej. Kiedyś ten samochód był marzeniem wielu Polaków, dziś niezasłużenie przypięto mu łatkę auta dla dresiarzy. Auto zostało zakupione w 2004 roku, czyli w zasadzie w apogeum popytu na Golfy II. Auto jest już nadgryzione zębem czasu. Rdza pojawia się systematycznie, a wraz z nią zaprawki. Tak czy inaczej, Golfem jeździ się całkiem przyjemnie. Kierowca czuje, że to on panuje nad autem, a nie elektronika. To nic, że ma dwadzieścia trzy lata, to nic że przejechał 370 000 km. Czuć w nim ducha tych szalonych lat 80. Tak się cieszę, że go mam ! Im dłużej go mam, tym bardziej go kocham :-).