Kolor: ciemno zielony
Wyposażenie: prawie full opcja (klimatyzacja strefowa, elektryczne szyby wszystkie, komputer pokładowy, tak naprawdę to brak tylko skóry w środku, elektrycznych siedzeń)
Wady: częste zatykanie się odpływów pod akumulatorem (woda w środku samochodu), strasznie mały promień skrętu

Pasek, jak na tą klasę, jest bardzo przestronny, bardzo dużo miejsca w środku, największym minusem jest promień skrętu, który jest bardzo malutki (w porównaniu do Celinki jest tak, jakby w ogóle ten samochód nie skręcał). A tak , wygodny, chociaż konstrukcja na pompowtryskach nie należy do cichych. Dynamika jazdy jest wystarczająca, a do tego 6 biegowa skrzynia pozwala na jazdę zarówno dynamiczną, jak i ekonomiczną.
Średnie spalanie tego samochodu to: 6,7 - 9 L, 10 nigdy mi się nie udało osiągnąć.

Kolor: biały
Wyposażenie: Classic (podgrzewane fotele, el. lusterka, wspomaganie kierownicy, oryginalne radio Mercedesa ^_^)
Spalanie: 9-12 L (zależne na czym jedzie) - średnio to jednak jest 10 L.
Wady: karoseria (zaczyna go konkretnie brać rdza w paru miejscach), układ wycieraczki (problem z przełącznikiem)

Celinka jak na swoje lata jest naprawdę super samochodem, komfort jazdy jest naprawdę na wysoki poziomie, wspomaganie idealnie wyważone, a do tego ten promień skrętu (mimo swoich rozmiarów kręci się nim naprawdę dobrze). Ponadto jak dla mnie spalanie w normie, jak na tą klasę silnika, zresztą silnik jest po prostu nie do zajechania. Bolączką przynajmniej teraz dla mnie są sypiące się po kolei łożyska, ale jak się je zrobi Celina z powrotem przybiera wysoką kulturę jazdy.

Kolor: czarny
Wyposażenie: wspomaganie kierownicy i chyba tyle ;)
Wady: trzeba było uważać na zakrętach, bo lubiła się trochę byjać

Ibizka była naprawdę dobrym samochodem, trochę małym, ale za to spalanie było na poziomie 4,5 L/100 (na pełnym baku robiłem autentycznie 1000 km...), gdyby nie to, że dziecko było w drodze to pewnie w dalszym ciągu pewnie bym nim jeździł.
Części tanie, łatwo dostępne od ręki, naprawa też łatwa. Na trasach przypominała trochę Mułka, tyle, że trochę dynamiczniejsza. Za to ciepło w kabinie (jak to w starych Dieslach) w zimie było po prostu idealne.

Kolor: ciemny grafit
Wyposażenie: elektryczne szyby, radio, poducha kierowcy i tyle :D
Wady: Rdza, rdza i jeszcze raz rdza.

Kropka dobrze służyła, była bardzo zrywna, tylko, że bardzo mała. Za to tania w eksploatacji, paliła tyle co nic, do tego jeszcze w instalacji gazowej. Największym minusem tego samochodu to rdza, która pod sam koniec była już wszędzie. A tak, prosty w obsłudze, części tanie i każdy domorosły mechanik z garażem był w stanie go naprawić.

Kolor: butelkowy (tak, przynajmniej bym go nazwał)
Wyposażenie: wszystko bez komputera pokładowego i klimatyzacji
Wady: Rdza!!! Tutaj naprawdę z rdzą trzeba uważać, u mnie progi przestały istnieć bardzo szybko, nawiewniki

Beta była moim ulubionym samochodem do przemieszczania się po mieście, do tego instalacja LGP sprawiała, że samochodem praktycznie jeździło się jak za darmo. Części tanie, dostępne od ręki, a naprawa bardzo łatwa, do tego przemyślana konstrukcja, wszystko było na swoim miejscu.

Kolor: zielony met.
Wyposażenie: wersja Ghia, miał w sumie wszystko łącznie ze wspomaganiem oprócz samej klimatyzacji.
Wady: słaba konstrukcja podwozia, bardzo słaba karoseria (dużo rdzy się na nim pojawiało), sprzęgło, podłużnice

Kombiaczek był wspaniały na trasy, bardzo wygodny, jak dla mnie wspomaganie było trochę zbyt mocne/czułe, można było się zdziwić na zakręcie. Tak przeleciałem nim naprawdę bardzo wiele kilometrów, ani razu mnie nie zawiódł, pewnie długo jeszcze bym nim jeździł, gdyby nie podłużnice, a raczej ich brak. Niestety trwałość karoserii w tym modelu była słaba i to bardzo. Wiele rdzy. Jeśli chodzi o podzespoły, wykonanie było trwałe.

Kolor: grafit
Wyposażenie: wersja Ghia (miał obrotomierz nawet), centralny zamek, automatyczne światła mijania, centralny z pilota (który szybko się popsuł...) i chyba poducha kierowcy, podkreślam chyba
Wady: elektryka, była w tym modelu bardzo problematyczna

Duży, pewnie się prowadziło, bardzo mało palił, choć demonem prędkości nie był, to mimo wszystko bardzo przyjemnie się robiło trasy. I jak, w przypadku Mułka, Krążownik też bardzo świetnie sobie radził z jazdą z przyczepą za sobą.
Niestety padł pasek rozrządu i poszedł na żyletki.

Kolor: biała perła
Wyposażenie: była kierownica, koła, hamulce, a mimo wszystko jeździło się przyjemnie
Zawieszenie: średnio twarde, miał tendencję do mocnych przechyłów na zakrętach
Wady: zacinające się zamki (np. bagażnika)

Samochód na tamten czas był idealny dla młodego kierowcy, jakim byłem. Uczył pokory, a do tego bardzo łatwy w obsłudze. Eksploatacja Mułka była po prostu tania. Przejechałem tym samochodem wiele kilometrów, wraz z przyczepą z tyłu.