Samochód kupiony z przymusu, kiedy na ukochane Polo spadł śnieg z dachu kościoła... *smutna muzyka skrzypcowa*

Pierwszy rok to był koszmar. Z każdym kolejnym miesiącem wychodziły kolejne ukryte wady. Poprzedni właściciel musiał go szczerze nienawidzić - najtańsze i najgorsze części były DOSŁOWNIE wbijane do środka młotkiem. Beznadziejna instalacja LPG, zaniedbana i przeciekająca skrzynia biegów, zepsuta klimatyzacja, zapuszczone podzespoły silnika, zawieszenia, elektryki...

Ostatnie dwa lata to był tylko szereg inwestycji. Nowa instalacja gazowa, nowa skrzynia biegów, serwis silnika, ostatnio nowe zawieszenie, że o pomniejszych sprawkach nie wspomnę.

Kiedy samochód wydawał się być zrobiony prawie, że w pełni, znów okazało się inaczej... W drodze na Berlin zaczął szwankować wiatrak - silnik nie miał chłodzenia w upalnych korkach. Naprawiono. Niedługo potem padła pompa wody, zalewając rozrząd, który z kolei zniszczył silnik. 350 km od domu, bez nadziei na cokolwiek. Pomoc objawiła się w formie mechanika z irokezem, fana VW, który przyholował Drania do siebie, do Oleśnicy i tam wymienił wszystko - w tym silnik z przebiegiem rzekomo dwukrotnie mniejszym.

Naprawy zajęły 3 tygodnie i znów mam czym jeździć. Zamiast radości jednak, wiecznie czuję niepokój i zadaję sobie pytanie - co walnie następne?

Mój pierwszy samochód. Bardzo go lubiłem, nigdy mnie nie zawiódł, znosił wszystkie fanaberie i wprowadził w motoryzacyjną codzienność. Mały, prosty, sympatyczny. Mimo malutkiego silniczka potrafił zaskoczyć zwinnością i mimo malutkich wymiarów potrafił zawieźć nad Morze 4 osoby z bagażami.

Po kilku latach używania jednak 50 koników przestało wystarczać. Mam nadzieję, że nowy właściciel traktuje go godnie.