Emocje generalnie prawie te same co w przypadku "Czarnego Zastępczego Fortepianu", choć "prawie" zawsze robi wielką różnicę.

Pierwsza różnica jest taka, że przesiadamy się na biały kolor nadwozia, a tego zupełnie się nie spodziewałem. Ma on jednak ostatnio dużą powtarzalność wśród moich serdecznych Znajomych. Inna sprawa, że kupując używane auto, nazwane już w ogłoszeniu "naprawdę fajnym ciasteczkiem", nie mógłbyś wybrzydzać.

Druga różnica wynikła z moich własnych potrzeb: dojrzałem już do skrzyni automatycznej. Po wysłuchaniu pozytywnych doświadczeń innych petrolheadów, z którymi na co dzień zjadam beczkę soli, postanowiłem znaleźć taki egzemplarz.

Konfiguracja mojego auta to także wersja Sport (jak "czarnego fortepianu"), a więc ta z centralnym dubeltowym wydechem. Nie można zamontować w niej haka holowniczego, ale "komu to potrzebne" i "w żadnym wypadku" tego nie zrobię.

Silnik turbodoładowany 1.5 - sprzedawca, który sprowadza te samochody z zagranicy, nie chce słyszeć o dieslach ani o jednolitrówce, i nie strzępi języka dla tej ostatniej, tak jak ona strzępi pasek rozrządu w kąpieli olejowej.

Z wyposażenia mamy te cudowne światła full LED, natomiast brakuje start&stop-u. Super! Wracamy też do podgrzewanych siedzeń (ostatnie miałem w pierwszej Fabii), natomiast asystent pasa ruchu zostaje wyłączony na amen. Jedynie alert przybliżania się do auta z przodu jest, i niech czuwa. Fajnie. Aktywnego tempomatu na razie nie używam, trybu ręcznej zmiany biegów "S" również nie...

Pojawia się, bo w tym roku przypada 25. rocznica zakupu tegoż :). W systemie argentyńskim, czyli w malejących ratach, które przynoszą wtedy bankowi czysty zysk na aucie wartym 24 tysiące złotych. 32 tysiące wyparowują z kieszeni Kupującego, zaś kredytujący bank zarabia sobie 1/3. Takie czasy, ale przynajmniej ludzie byli szczęśliwsi :)

Jedyne moje auto, które jeździło do końca na czarnej blaszce. Ja mam już wtedy prawo jazdy i 17 lat, a samodzielnym właścicielem auta zostaję siedem lat później, gdy Brat przesiada się na Skodę Fabię. Trzy lata później będzie moja.

Niestety nie zachowało się żadne własne zdjęcie (trudno w to uwierzyć, ale stary komputer stacjonarny i pierwszy laptop dawno zginęły, pozbawiając mnie wielu mniej istotnych plików JPG).

Czym był? Wersją Life, czyli z Absolutnym Brakiem Czegokolwiek oprócz zderzaków w kolorze nadwozia, z instalacją radiową i spojlerem na tylnej klapie. Kolor ciemny niebieski nie od razu przypadł mi do gustu - najczęściej w moich stronach wybierano złote, czerwone, a także zielone i srebrne sztuki. Potem polubiłem go za unikalność - dziś niełatwo takiego spotkać.

Sprzedany w 2011 roku, trochę nie bez żalu. Nie było jednak z nim łatwo - stał się skarbonką, gdy niemal co miesiąc psuły się rzeczy mniej lub bardziej utrudniające użytkowanie. Przez moment miałem na podwórku i Fabię, i Matiza. Zadziwiająco niezawodny od strony silnika i instalacji elektrycznej, tragiczny pod względem zabezpieczenia antykorozyjnego oraz układu jezdnego i hamulcowego. Sypało się dosłownie wszystko :)


Może napiszę o nim parę motoblogów, i będę jak Pertyn z evergreenem?

Oczywiście nie jest to mój własny samochód. Jego konto stanowi ciekawy powidok tego, jak przekonujące mogą być przejażdżki w ramach lokalnej turystyki. Ten wiózł mnie w imponującej kolumnie kilkunastu podobnych UAZ-ów 469 podczas wakacji w Bułgarii '2024. Serdecznie polecam pomysłodawców. Jeep Safari to naprawdę pasjonaci i ludzie z orkiestrą :)

Sympatyczny samochód, który nabyłem jako prawie trzyletni i z miejsca wprowadził mnie na inny poziom motoryzacyjny. Weźmy zawieszenie, które do dzisiaj zachowuje standard segmentu B, zachwiany tylko obecnością anomalii o nazwie Toyota GR Yaris. Mój poprzedni, pierwszy w życiu samochód był o klasę mniejszy, miał podkręcony silnik w trzech cylindrach z Suzuki Alto i Daewoo Tico, tylne zawieszenie ze sztywną osią i pochodził z Korei.

Miło wspominam bogate wyposażenie wersji Comfort, czyli drugiej od góry. Podgrzewanie przednich siedzeń, którego już odtąd nie znalazłem w żadnym swoim aucie. Komputer pokładowy, bez którego nie umiałem się odnaleźć w kolejnej Skodzie i elektryczne lusterka oraz zamykany górny schowek przed pasażerem. W tamtych czasach Fabiom poskąpiono słynnej parasolki, ale może to i lepiej. Przynajmniej kawały o "szmaticzku na paticzku" nie przychodziły mi do głowy. Lepsza welurowa tapicerka foteli miło wyróżniała się od szarej - a jakże, "szmaty" - która znalazła się w późniejszym następcy, znanym na aWc jako Kuraq. Przydawały się światła przeciwmgielne, natomiast czujniki cofania irytowały nadwrażliwym działaniem (bardzo wcześnie coś wykrywały) oraz powolnością reakcji przy szybkim cofaniu. Przy krótkim nadwoziu były potrzebne tak samo jak Mercedesowi cała produkcja pierwszej A-Klasy.

Pod maską wolnossący 1.4 MPI, uznawany jako największa pojedyncza zaleta tej generacji. Może i był jeszcze ten większy z wolnych ssaków, ale nie był jakoś brany pod uwagę. Na zewnątrz inna pojedyncza zaleta to metalizowany kolor "Szary satin", choć lepiej odbierałbym nazywanie go niebieskim. Stąd na aWc nazywaliśmy go Szarikiem. W kabinie pozytywnie zaskakiwała ilość miejsca nad głowami w obu rzędach foteli, podobnie jak przestrzeń na kolana z tyłu.

Z minusów - zdecydowanie szerokość kabiny (w zimowych kurtkach trącaliśmy się łokciami ja i każdy większy pasażer) oraz siedzenie kierowcy - przy moim wzroście za krótkie siedzisko i wąskie oparcie wywoływały nikczemny ból w plecach po każdej dłuższej podróży. Z tego też powodu nigdy nie przesiądę się na auto segmentu niższego niż kompakt. Lepiej żartować niż chorować.

Stylistycznie to dla mnie najładniejsza Fabia, razem z poliftową "dwójką". W końcu za jej ostateczny wygląd odpowiada dzisiejszy szef designu Polestara oraz autor designu Volvo XC40. Niektóre cechy języka designu widzę w aktualnych szwedzkich modelach i bardzo mi się to podoba. Czego nie mogę powiedzieć o obecnych Skodach - oprócz może Octavii Combi i Kodiaqa "mam liczne zastrzeżenia".

Luty 2020 roku na aWc, jak w dobrej greckiej tragedii, obfituje w pathos i katharsis. Katharsis - bo oczyszczająco dla akcji przewijają się u wielu z nas nowe auta. Pathos - bo w paru przypadkach mimo woli na parę dni naprawy dostajemy zastępcze auto.

Tutaj Civic zastępczy czarny 5d🙂, wypasiony po kokardę i z mocniejszą benzyną. Że to wersja Sport, sugerują to podwójne strzelby wydechu (robią niemałą sensację "na mieście"). Pod maską widać sporą pojemność (1.8 i-VTEC ma większe mięśnie, ale bez turbiny), którą ożeniono ze znakomitą ręczną skrzynią biegów. Miałem już do czynienia z podobnym na jeździe próbnej, już w 2017 roku (a jakże), niestety nie przypominam sobie koloru nadwozia. Rok później objeżdżaliśmy również wersję 1.0 (dość zrywna, nie ustępująca zbytnio 1.8 i-VTEC z IX, ale jednak brakowało jej jednego cylindra).

O tym, że to Model Roku '2019, nadal informują ze wszem i wobec dotykowe pola responsywne zestawu audio. Późniejsze Civiki po liftingu mają już tzw. twarde przyciski-skróty kluczowych funkcji w menu oraz pokrętło głośności radia, co jest to łatwiejsze w codziennym użytkowaniu.

Nie przypuszczałem, że kiedyś będę miał własny egzemplarz tej generacji, i w tej samej wersji wyposażenia Sport. Różnicę stanowi kolor nadwozia (mój jest biały) oraz skrzynia biegów (że spodoba mi się automat i będę go chciał).

Pierwsze zetknięcie z samochodem zastępczym podczas przymusowej naprawy lakierniczej. Okazało się, że nie jedyne - półtora roku później ten samochód został mi wypożyczony przez sympatycznych Pracowników Salonu, gdy czekałem na odbiór fabrycznie nowego, czerwonego Kuraqa. Moim własnym autem był wtedy niebieski, przedliftowy model Fabii II 1.4 16V.

Pamiętam, że ten egzemplarz miał niecały tydzień i zaledwie 200 kilometrów. Niezwykle podobała mi się różnica ze strony działania mechanizmów zawieszenia. Moje własne auto po kilku latach miało bardziej skrzypiące elementy McPhersonów, a tu cisza - i na dodatek jędrna praca amortyzatorów, lepsze filtrowanie i zaokrąglanie nierówności drogi. Znacznie mniej odpowiadał mi dźwięk trzech cylindrów i koszmarnie słaby niski zakres obrotów silnika 1.2 12V.
Kto by przypuszczał, że powtórka z rozrywki ma miejsce obecnie z silnikami 1.0 TSI ("niemrawy dół" - cytując dziennikarzy), które są uważane za sztandarowe w Fabii. W aktualnej III generacji po face liftingu zresztą jedyne w ofercie...

W teorii i praktyce jest to samochód znakomicie spełniający założenia, za które ceniłem Kuraq'a. Wolnossący silnik o pancernej budowie, pozbawiony złośliwej i drogiej turbiny? Jest. Praktyczne nadwozie z pomysłowymi patentami i sporym bagażniku jak na pięciodrzwiowego hatchbacka? Również jest.

Dużą zaletą w porównaniu ze Skodą będzie na pewno spory zastrzyk mocy (142:86 KM) oraz znacznie wygodniejsze fotele. Wersja Sport ma także sterowanie radiem z kierownicy, kamerkę cofania, światła przeciwmgłowe i podgrzewanie składanych lusterek. Nawet więcej niż trzeba. Radio z USB też na plus.

Z rzeczy do zrobienia po zakupie było posprzątanie wnętrza, dodanie kompletu świeżych opon na złośliwszą porę roku, dokupienie kompletu oryginalnych alufelg z wersji poliftingowej (są przepiękne) i naprawienie pęknięcia w mieszku przy dźwigni biegów. Później doszło LED-owe oświetlenie podsufitki oraz porządne uszczelnienie jednego z zaworów i-VTEC, przez który kapały spore ilości oleju.

- Dlaczego UNICORN? Bo jednobryłowych sylwetek typu UFO już w Hondzie nie robią - chyba że w Jazzie. Jak mówiła pani Lodzia w "Ranczo" - "dziś już takich nie ma".
- Dlaczego UFOQUE? Poprzednia generacja cieszyła się nie tylko renomą, ale także pieszczotliwą nazwą "ufo". Jej ewolucja, czyli IX (z tym samym rozstawem osi) jest dojrzalszą wersją, który jakością i designem puszcza oko do Accorda. Podobnie jak najmniejszy z Land Roverów, Evoque...
- Dlaczego Kvivik? Jest to nazwa jednego z miasteczek na Wyspach Owczych (!), opisywanego przez polskiego autora kryminału, Remigiusza Mroza. Skojarzenie oczywiste z HC :)

Dla potrzeb Kolegi Rosso_6 stworzyłem lipną kartę modelu w skali 1:43. Nie wątpię, że ucieszyłem tym MarcinaGP.

Prawdę mówiąc, nie mogło być inaczej: ta ksywka Skody jest zgodna z modą na nazewnictwo modeli "z literą Q na końcu". Żaden tam "prawie_Roomster". Jeśli "ruq" oznacza według marketingu "strzałę w logo Skody", to indiański pióropusz złośliwie warto by połączyć z "nie-kapuścianym" skojarzeniem "ptasim". Niech będzie, że nasz portalowy synonim marki sprowadza się do kury. A zanim Skoda nazwie oficjalnie najmłodszego crossovera Kuraq, ja użyję jej pierwszy. A co!

Co do opisu auta, on na tę chwilę istotnie się nie zmieni. Samochód jak samochód - narysowany w niezbyt wybitnej dla marki epoce designu, tzw. "przedkabanowej". Zastąpił całkiem udaną pierwszą Fabię, a w istocie zaczął istnieć dwa lata wcześniej jako Roomster, który podwędził całkiem udane zawieszenie wielowahaczowe pierwszej Octavii.

Znając dobrze sylwetkę Fabii, zacznę od wzbudzania skojarzeń z Suzuki Swiftem. Przywykłem do tego. Proporcje dość długiego nadwozia nadal w moim poczuciu estetyki mocno gryzą się z przesadnie małą szerokością nadwozia i wewnątrz również to widać. Niemniej skromna stylistyka i krwistoczerwony kolor stanowią, hm, niezłe połączenie.

Wyposażenie wersji Family jako otwierającej cennik z silnikiem 1.4 16V jest nie do przyjęcia, gdy wspomnimy brak komputera pokładowego i czujników parkowania. A jeszcze parę lat temu każda Skoda miała "pikanie" tylnego zderzaka i - bądź co bądź- ekranik w radioodtwarzaczu. Cofanie da się przeżyć, a spalania trzeba się domyślać.

Niezależnie od wyposażenia, irytują przednie fotele. Zabudowane wysoko, o krótkich siedziskach i wąskich oparciach. Wystarczy ponad 200 km. bez przerwy, by chcieć je odstrzelić. Brudzące się jasne obicia tapicerki dodano niejako w gratisie.


Poza tym - same pozytywy. Wolnossący silnik 4-cylindrowy MPI nabiera już na wartości na wtórnym rynku - przy odsprzedaży klienci chętniej się znajdą. Może nie urywa karku kopem turbiny, ale przynajmniej nie trzeba z silnikiem obchodzić się jak z jajkiem. Kurzym.

Podoba się w tym egzemplarzu relacja ceny do wielkości samochodu oraz jakość wykonania. Wspomniane małe braki w wyposażeniu dają się przeżyć. Spalanie na poziomie 6,2-6,5 litra jest bardziej z domysłów, gdyż brakuje mi rozbudowanego komputera w tej prostej wersji wyposażenia.

Póki co, egzemplarz zrobił już dwie długości równika i sprawuje się bezproblemowo.