Jako, że lubię robić coś na przekór, to dalej będę testował auta na F.
Był Ford a teraz będę testował Francuza. Skoro nadarzyła się okazja do zmiany auta, to tym razem wybór padł na coś bardziej dla rodziny niż dla mnie.
Niedługo minie rok jak testuję Mr. Niepozornego, po tym czasie mogę już co nie co o nim napisać. Z jednej strony bardzo go lubię z drugiej są rzeczy które mnie denerwują.
Za co go lubię: auto naprawdę jest komfortowe, wygodne fotele, duża przestronność, dobre wyciszenie, mnogość schowków (aż 20), duża ilość dodatków pro-rodzinnych (stoliki w drugim rzędzie foteli, rolety przeciwsłoneczne w tylnych drzwiach), duże możliwości aranżacji wnętrza dzięki osobnym fotelom w drugim rzędzie z możliwością ich przesuwania i wyjmowania, pojemny bagażnik, komfortowo zestrojone zawieszenie, mnogość elektroniki ułatwiającej obsługę auta (system bez kluczykowy, automatyczny hamulec postojowy, wycieraczki z czujnikiem deszczu, automatyczny włącznik świateł mijania, tempomat, automatyczna klimatyzacja, sterownie radiem z kierownicy, składane elektrycznie lusterka), dobrze zestrojona skrzynia biegów do możliwości silnika.
Koniec słodzenia, teraz to co mnie denerwuje: wyższa usterkowość w porównaniu z poprzednimi autami (w ciągu roku padły mi: kompresor klimy, rozrusznik, przyciski zamykania drzwi i duża ilość żarówek H7), ograniczony dostęp do czegokolwiek pod maską (wymiana żarówek to istny koszmar, dostęp do skrzynki bezpieczników jest tak prosty, iż wymiana jednego z nich zajęła 2 osobom 2 godziny), komfortowo zestrojone zawieszenie powoduje, że auto lubi się bujać na boki przy silnym wietrze lub w ostrych zakrętach.
W podsumowaniu napisze tylko skąd się wzięła nazwa Mr. Niepozorny.
Z zewnątrz auto wygląda nijako i nie porywa za serce, natomiast po otwarciu drzwi i zajęciu miejsca w środku sytuacja się zmienia diametralnie i auto zaskakuje bardzo pozytywnie.

praktycznie auto na którym zdobywałem pierwsze szlify jako kierowca i jako "mechanik", jak to w starych autkach trzeba było często coś w niej naprawiać, nie liczać nie zamknietych drzwi które urwałem cofając w lesie :))), generalinie jak to Suczka mial trochę wypasów w stosunku do cywilnych Nysek między innymi dwa baki, czterobiegową skrzynię (standardem w tamtych czasach była trybiegowa)

mój drugi służbowy samochód, do przodu jeździł jako tako ale cofanie Truckiem to była tragedia, jedyne 3 auta skasowan na parkingach podczas manewrowania

Trzecie służbowe auto, ale chyba najfajniejsze ze służbówek jakie miałem.
Niezastąpiony i wszędobylski, przemierzyłem w nim całą Polskę od Koszalina poprzez Piłę aż do Beskidów i to nie zawsze drogami asfaltowymi co oczywiste a i czasami nie koniecznie drogami ;)
Auto miało lekko rozwiercony Wołgowski silnik co dawało ponad 100KM mocy.
Jak to przy każdym dziele radzieckiej myśli technicznej trzeba było się trochę znać na mechanice i mieć komplet narzędzi aby nim zawsze dojechac do celu.

moje czwarte służbowe auto, jego jedyna zaleta to przestronne wnętrze i przepastny bagażnik, poza tym same wady, kiepski słaby i mało dynamiczny silnik z ogromnym apetytem na paliwo 12 litrów nie było u niego rzadkością, kanapowe zawieszenie nie pozwalające zbyt szybko pokonywać zakrętów, trzeszczące wnętrze i psujące się co chwila różne elementy auta, sprzedane w stanie ze zdjęcia po tym jak ktoś w nie wjechał, jak do tej pory najgorsze auto którym zdarzyło mi się jeździć

nie zrażony awaryjnością mojej pierwszej cordoby kupiłem kolejną i to był strzał w dziesiątkę, w tym aucie praktycznie nic się nie psuło przez trzy lata użytkowania wymieniłem oprócz elementów eksploatacyjnych tylko jedn cylinderek w tylnich hamulcach i przeplywomierz powietrza, zrobiłem w nim zmianę softu sterującego silnikiem, przez co bylo to jak do tej pory auto, którym najlepiej mi się jeździło, fabryczne 200 na zegarach zamykało się bez problemów, zresztą jak to TDI odwdzięczało się również niskim spalaniem średnia w miescie 6L, z łezką w oku sprzedąlem koledze ktory jest w dalszym ciągu bardzo zadowolonym uztkownikiem tego auta

moje drugie prywatne auto, po ładziance to był duży skok jak chodzi o komfort podróżowania, niestety nie był to bezawaryjny model, zarżnąłem w tym aucie dwie skrzynie biegów

Moje pierwsze prywatne auto, kupione od kumpla u mnie doczekało swojego żywota po trzech latach użytkowania, ale zawsze je będe dobrze wspominał.
Była to wersja eksportowa na zachód więc miał troche więcej bajerów niż standrdowa 2107 między innymi 5-cio biegową skrzynię co czyniło ja praktycznie nie naprwaialną bo wszędzie były dostępne tylko części do 4-o biegowych skrzyń.
Miała dosyć wygodne fotele ze zintegrowanym zagłówkiem, które i tak wymieniłem na kubełki bimarco oczywiście w kolorze czerwonym.
Kolejnymi modyfikajami było przemalowanie standardowo czarnych elementów nadwozia na żółto czyli: zderzaków, atrapy, lusterek i felg, co czyniło ją łatwo rozróżnialną na drodze.
Założyłem dodatkowe oświetlenie przednie dzięki któremu nocne podróże odbywały się jak w dzień gdyż cały zestaw oświetleniowy po włączeniu długich połaczonych z reflektorami dalekosiężnymi oraz dołaczenie przeciwmgielnych generował 520W światła, zresztą ta moc oświetlenia zaskutkowała w późniejszym etapie zgonem alternatora który przestał wyrabiać, swoje 5 groszy dołożył sprzęt grający skłądający się radia Blaupunkta z głośnikami średnio tonowymi z przodu zamotowanymi w fabrycznych miejscach i dwudrożnymi wysoko-nisko tonowymi zamontowanymi w tylniej półce.
Do tego miałem uszyte na zamówienie żółto-czerwone pokrowce na fotele i obszytą czerwoną skórą kierownicę.
Autem zaliczyłem jedną stłuczkę z mostem co zresztą widać na zdjęciu po nie dokońca udanej naprawie lewego prawego przodu.
Do zgonu auta dołożyłą się wszędobylska rdza i ogrom usterek.