Nissan Almera to ostatni prawdziwy kompaktowy model tego japońskiego producenta. Samochód (N15) debiutował w 1995 roku i przez pewien czas był produkowany równolegle z Sunny. W 1998 roku model poddano liftingowi, a w 2000 roku debiutowała Almera drugiej i ostatniej generacji (N16). Model ten poddano liftingowi w 2003 roku, zaś produkcję zakończono w 2006 roku. Od tamtej pory Nissan nie ma w ofercie klasycznego samochodu kompaktowego. Almera została zastąpiona przez Qashqaia i Note’a.

Almery pierwszej generacji o oznaczeniu kodowym N15 są dobrze oceniane. Zadbane egzemplarze są bezawaryjne, poza jednym wyjątkiem. Karoseria i podwozie są mocno narażone na ataki rdzy.

Stylistycznie samochód jest niepozorny, jednak nie należy dać się zwieść. Jeśli ktoś szuka niedrogiego samochodu, który jak na swój wiek i cenę będzie bezawaryjny powinien zainteresować się właśnie Almerą, która nie tylko się nie psuje, ale dodatkowo jest tańsza niż pochodząca z tych samych lat i ciesząca się równie dobrą opinią Toyota Corolla E11.

Nissan Almera produkowany był zarówno w Japonii, jak i angielskiej fabryce Nissana w Sunderland. Zgodnie z oczekiwaniami lepszą opinią cieszą się samochody importowane z Japonii. Jak je rozpoznać? Po numerze VIN rozpoczynającym się od znaków JN1.

Jak już wspomniałem, słabym punktem Almery I generacji jest nadwozie. O ile stylizacja to kwestia gustu to już nikomu nie spodobają się wykwity rdzy, które najbardziej atakują dolne części samochodu (progi, dolne krawędzie drzwi, błotniki).
Wyposażenie Almer jest bardzo zróżnicowane. Bazowe wersje, pochodzące często z polskich salonów miały często nawet czarne zderzaki, natomiast w samochodach importowanych (najczęściej z Niemiec) znajdziemy klimatyzację, elektrycznie sterowane szyby czy cztery poduszki powietrzne.

Zdecydowana większość samochodów napędzanych jest silnikami benzynowymi o pojemnościach 1.4 i 1.6 l. Są to proste i niezawodne konstrukcje, które stosowane również w modelu Sunny. Do ciekawostek należy fakt, że jednostki oferowane były w dwóch wariantach mocy - odpowiednio (87 i 75 KM oraz 100 i 90 KM). Mocniejsze silniki znajdziemy w autach pochodzących z polskich salonów, natomiast jednostki samochodów importowanych z Niemiec są zdławione ze względów podatkowych (głównie przez zwężkę w układzie dolotowym). W praktyce okazuje się, że osiągi obu wersji są mocno zbliżone, przy czym silnik 1.4 jest nieco za słaby, a zużywa niewiele mniej paliwa niż jednostka 1.6. Niezależnie od pojemności silniki te dobrze znoszą potraktowanie gazem.

Zaletę tych silników jest rozrząd oparty na łańcuchu, który generalnie bez dotykania powinien wytrzymać i 300 tys. km przebiegu. Przy ewentualnej wymianie kompletnego rozrządu trzeba się liczyć z wydatkiem około 800 zł.


W parze z prostymi konstrukcyjnie silnikami idzie zawieszenie - z przodu znajdziemy klasyczne kolumny McPhersona, a z tyłu belkę sztywną.