świetna galeria jak i samochód

Muszę sobie takiego sprawić w końcu, zanim nabierze statusu"zabytkowego"

ładny zadbany, a nazwa ciekawa

Fajne autko, powiem szczerze że nie miałem pojęcia że w 2003r jeszcze robili te autka... Pozdrawiam

Ładnie zadbany Swift i silniczek super wygląda jak dbasz tak masz pozdrawiam szerokości życzę

Niezłe auto! Pozdrawiam.

Świtnie zadbany wozik. Pozdrawiam

Widać że zadbany egzemplarz Pozdrawiam i szerokości życzę

piekny swifcik ale jakoś wole silnik 1.3

fajne autko i fotki rewelacja Pozdrawiam

Paru użytkowników tegoż wynalazka może się obrazić, ale dawny Suzuki Swift ma charakter sprzętu AGD.
Prosty, łatwy w obsłudze, odpalający w każdych warunkach, ale nie budzący żadnych emocji.

Ma świetny silniczek dający zadowalającą dynamikę przy superniskim spalaniu (z przebiegu 110 tys. km wyszło 5,2 l/100 km).
Bajeczną skrzynię biegów, troszkę zgrzytającą gdy kierowca ma za szybką i nerwową rękę, ale mającym lepsze wyczucie pozwalająca przełączać biegi jednym palcem.

Niestety, Pipidówka posiada podwozie marnie spisujące się w polskich warunkach.
Zdaje się, że w ostatnich latach produkcji Węgrzy niepotrzebnie wstawili sztywniejsze sprężyny, idąc za modą. Pozostawiali jednak takie sobie seryjne amortyzatory. Wskutek tego Swift stracił resztki komfortu, a precyzję prowadzenia na nierównościach szlag trafił. Szkoda, bo zmarnowano spory potencjał - niezależne, wielowahaczowe zawieszenie tylnej osi wielowahaczowa jest bardzo wypasione i niespotykane w tej klasie aut.

Największym mankamentem jest seryjnie nieobecna wentylacja. Coś tam szumi, coś tam dmucha, ale bez przekonania, tłocząc do kabiny ciepławe powietrze.

Wskutek tego Pipidówka jest samochodem szybko męczącym kierowcę fizycznie.

Niestety, w ciągu 7 lat nie zrobiła też dobrego wrażenia jakością i niezawodnością. Wyprodukowana na Węgrzech nie może dorównać japończykom. Od czasu do czasu trapią ją usterki dziwaczne, świadczące o nadmiernych oszczędnościach producenta.

Inaczej nie mogę wyjaśnić fabrycznych kluczyków z immobilizerem zacinających się w zamkach począwszy od 100 tys. km przebiegu, z powodu zużycia ząbków (mimo regularnego smarowania wkładów nie żrącym WD40, lecz delikatnym olejem wazelinowym do maszyn do szycia), lewego zacisku hamulcowego (Bosch) skłonnego do zacierania jak w starym PF 125p, plamy rdzy wyłażącej spod zabezpieczenia antykorozyjnego podwozia po 4 latach pomimo braku uszkodzeń powierzchni, kilku pajączków korozji widocznych pod lakierem na tylnej klapie w następnym roku, korodujących powierzchniowo felg (Michelin), fotela kierowcy którego tkanina odwzorowała cztery litery prowadzących już po 40 tys. km i ringu kierownicy wyślizganego jak po przebiegu 300 tys. km.

Zaznaczyłem go jako sprzedany, ale samochód kursuje nadal w rodzinie.
Zdarza się nawet, że jeszcze nim czasem pojeżdżę na krótkich odcinkach po mieście, gdzie Xantia nie jest w swoim żywiole. Ze względu na "brak dyscypliny" użytkowników, nie sposób już prowadzić buchalterii kosztowej. :-/

Mechanicznie Swift starzeje się z klasą, tzn. nie odczuwa się po nim upływu kilometrów.
Ma wciąż fabryczny akumulator, sprzęgło i zawieszenie, nawet łączniki stabilizatora.
Chociaż minęło 7 lat i blisko 150 tys. km nadal działają przyzwoicie. Przybyło mu tylko odprysków, rysek i nagniotków na lakierze i plastikach, a dywaniki się powycierały.